Onuitstaanbaar

Misschien is de term ‘ouderwets Europa Cup-avondje’ al wel verwaterd sinds de Champions League een reclameblok is dat hinderlijk wordt onderbroken door 22 mannen en een bal. Maar toch, Barcelona-Ajax, dat is in principe een mooi affiche. En toch heb ik er geen zin in. Hoe het namelijk eigenlijk zit: het was een mooi affiche. Lees verder “Geen zin in Barcelona-Ajax”

Ieder jaar weer hetzelfde nieuwsbericht op de nieuwssites, de dag voor Prinsjesdag: Prinsjesdagpaarden doorstaan rookbommentest.

Een bericht dat ieder jaar ook weer de nodige vragen oproept. Allereerst: hoe word je als paard Prinsjesdagpaard? En staat het in de rangorde van belangrijke-dingen-die-paarden-mogen-doen hoger of lager dan onder de kont van Anky van Grunsven pirouetjes draaien in een grote zandbak?  Word je als Prinsjesdagpaard uitgelachen of juist toegejuicht op de jaarlijkse conferentie voor paarden die in het nieuws zijn? Kortom, sta je er een beetje goed op in de paardengemeenschap als Prinsjesdagpaard ?

Maar veel belangrijker nog: waarom worden de Prinsjesdagpaarden een dag voor Prinsjesdag getest op hun rookbommentolerantie? Er zijn al honderd jaar geen rookbommen gegooid op Prinsjesdag – figuurlijk dan, in werkelijkheid is het 47 jaar geleden dat er een rookbom werd gegooid op Prinsjesdag.

Wat wel ieder jaar weer gebeurt, is dat er van heinde en verre allerlei idioten naar Den Haag afreizen om met een chagrijnigmakende vrolijkheid naar die bonte stoet van middeleeuwse rudimenten te kijken en zwaaien. De beelden komen ieder jaar weer keihard binnen. Het is verschrikkelijk, wat daar allemaal achter die dranghekken gebeurt. Weet je dan maar eens te beheersen als onschuldig voorbij huppelend paardje. Het is een godswonder dat de Prinsjesdagpaarden nog nooit, met Gouden Koets en al, in volle galop het publiek zijn ingerend. Paarden zijn ook mensen!

Ehh…, nou ja, u begrijp wel wat ik bedoel: test die beesten een dag voor hun ritje door Den Haag op Koningshuisgekkiestolerantie, die zijn veel gevaarlijker dan rookbommen. Als je als paard een uur lang in één ruimte met Johan Vlemmix kunt verblijven, ben je geslaagd. Voor zover je in die situatie van ‘geslaagd’ kunt spreken.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

De laatste week lig ik er ’s nachts zelfs wakker van. Te woelen, onder m’n zomerdekbedje. Is het alweer tijd voor het winterdekbed? Het grootste vraagstuk in de maand september  voor een bewoner van het vrije Westen – behalve die ten zuiden van de lijn Bordeaux, Lyon, Bologna; zij kunnen sowieso nog wel een maand of twee wachten met hun dekbedpitstop (jaja, Alpenbewoners uitgezonderd). Lees verder “Winterdekbed”

Een andere kijk op een gebeurtenis uit de wereldgeschiedenis in de breedste zin van het woord, aan de hand van een iconisch beeld. Deze keer over de vrijlating van Nelson Mandela na 27 jaar gevangenschap op Robbeneiland.

‘Pffffffffffffff. Wat doe ik hier? Al die mensen, wat verwachten ze van me? Nelson is vrij en dan komt alles  goed? De naïviteit. Het wordt verschrikkelijk. Voor hun, maar ook voor mij. Ik móet president worden van dit stelletje losers. Ik heb geen keus.

God, ik had ergens in een hangmat kunnen liggen, met een pina colada en een geil blond mokkel naast me. Maar ik loop hier met die heks. Zou ze m’n das expres zo kort hebben gestrikt? Dat was nog wel prima aan dat Robbeneiland: je hoefde nooit een das om. Is ook de laatste keer dat ik dat doe trouwens. Het is zo al erg genoeg.

Ja, volgende keer trek ik een vrolijk hemd aan. Laat dat dan mijn simpele, maar zinloze verzet zijn. Want laten we eerlijk zijn: mijn leven is voorbij. 27 jaar gevangen in een cel en vanaf nu voor altijd gevangen in het lichaam van Nelson Mandela, held. Nou ja, ik zal m’n vuist maar eens de lucht in steken. Dat wordt van me verwacht.’

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

‘Ja, hé, nou doeeeeeeeeeeeeeeeeeeei.’ ‘Doooeeeeeeeeei.’ ‘Ja, groetjes aan Linda. Hooooooooiiii.’ ‘Doooooooooooeeeeeeeeeei hè. Ja, jij ook. Doeidoei.’ ‘Hé hoi hè. Jahahahahaha, doe ik. Dooooeeeeei.’ Lees verder “Een groepje vrouwen dat afscheid van elkaar neemt”

Nel en Henry hadden een ander gezelschap verwacht toen we die zomeravond met vier mannen van rond de dertig hun landgoed bovenop een Toscaanse heuvel op kwamen tuffen. ‘O, ik dacht dat er twee stelletjes zouden komen’, zei Nel enigszins bedrukt. Lees verder “De aubergine van Nel”

In Haarlem is het proces begonnen tegen de vijf jongeren die ervan worden verdacht op 17 mei rond 3.00 uur ’s nachts in het stadscentrum hulp bij zelfkastijding te hebben gegeven aan de twintigjarige Jamie Waalkens. Het OM eist celstraffen variërend van zes maanden tot drie jaar tegen de vijf verdachten. Lees verder “Randgroepjongeren vervolgd voor hulp bij zelfkastijding”

Ter gelegenheid van welke prestatie van Phillip Cocu Frank de Boer precies de microfoon ter hand nam in een vol stadion weet ik niet meer helemaal zeker – volgens mij had Cocu net z’n honderdste interland gespeeld of nam hij afscheid als international. Maar de woorden die Frank de Boer sprak, maakten wel blijvende indruk. Niet eens de woorden zelf, meer het volume waarmee Frank ze uitsprak. Lees verder “PHILLIP!”

Een andere kijk op een gebeurtenis uit de wereldgeschiedenis in de breedste zin van het woord, aan de hand van een iconisch beeld. Deze week de bestorming van de Normandische stranden door de Geallieerde soldaten op 6 juni 1944, een dag later dan gepland. Lees verder “Historie herschreven – De landing op het strand van Normandië”

Dinsdagavond was, zoals de meneer naast haar dat zo mooi zei, Mevrouw Nora te gast in De Wereld Draait Door. Ze had de Gooi en Eemlander gelezen en op de voorpagina het Joodse meisje herkend dat zo stoïcijns de lens van haar beul inkeek. Een vriendinnetje van vroeger. De meneer naast haar was op zoek naar haar identiteit en mevrouw Nora wist die identiteit. Nu zaten ze samen bij De Wereld Draait Door. Zo gaat dat. Lees verder “Glaasje prik”