Het debiteuren/crediteuren-mannetje

Hij zat onrustig om zich heen te kijken. Z’n enorme tas in het gangpad naast zich. Hij had er net een grote map met paperassen uitgehaald waar op de zijkant, vermoedelijk door hemzelf, met een rode stift ‘Kijlstra’ was geschreven. Z’n eigen map.

De trein stond op punt van vertrekken. Hij pakte z’n smartphone uit een hoesje en belde. ‘Hé, ik zit voorin… ja… helemaal voorin…daar is nog genoeg plek.’ De trein vertrok. Met de map gesloten op schoot keek hij nog onrustiger om zich heen. Niemand. Hij ging zelfs even staan – de map viel – maar er kwam nog steeds niemand.

In plaats van allerlei ongetwijfeld zeer belangrijke papieren over de gemeente Slochteren te lezen – die zaten in de map – pakte Kijlstra z’n telefoon er weer bij. ‘Hé… ah… nou, je zit er in ieder geval in. Ja…ja…ja.’ Hij hing teleurgesteld op. Er zou niemand naast ‘m komen zitten. De man aan de andere kant van de lijn had duidelijk geen zin in Kijlstra en was met een of ander kutexcuus op de proppen gekomen. Teleurgesteld dook Kijlstra in z’n Kijlstra-map.

Ik keek eens goed opzij, van beneden naar boven, en zag een paar ANWB-winkel wandelschoenen, een broek en trui die te groot waren en niet per se bij elkaar pasten, een snor in peper- en zoutkleur onder z’n neus en een geföhnde lap haar op z’n hoofd in dezelfde kleur en zonder enig model erin.

Ik keek naar boven. Ik verwachte dat Storm ieder moment met veel aplomb aan liaan door het dak van de trein de coupé binnen zou komen slingeren. Dat gebeurde uiteindelijk niet. Iemand tegenover het debiteuren/crediteuren-mannetje gooide nog wel een deel van z’n boterhammetjes weg in het NS-prullenbakje. Ik kon me nog net bedwingen om in de grote tas in het gangpad op zoek te gaan naar een klein knuffelkonijntje. Edgar stapte uit in Zwolle.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.