Ali B. zat op een kruk en vertelde dat hij het impressionisme was gaan begrijpen door de uitleg van Joost Zwoagermann, weet je. Dat vond ik prima. Als Ali B. het impressionisme wil begrijpen, moet hij dat lekker zelf weten.
Het ging me om het stukje ervoor. Matthijs had twaalf namen in twintig seconden genoemd en was naast Ali gaan zitten – er was voetbal die avond, dus geen nieuws waar via een omweg een oud internetfilmpje bij was gezocht door de redactie. Matthijs vroeg Ali waar hij het over wilde hebben. Ali zei dat hij lang had nagedacht over wat zijn krukmoment zou worden en was toen met dat verhaal over Zwoagermann op de proppen gekomen.
Krukmoment.
Ja, ik had het goed gehoord. Terwijl ik Ali over impressionistische kunst hoorde praten, liet ik het bezinken. Krukmoment. Ali had zojuist met zijn mond een impressionistisch kunstwerk geschilderd. Zo voelde het woord aan. Alleen had Joost Zwoagermann er bij mij nog niet tien minuten over geluld. Ik begreep het niet.
Ik dacht aan wat met terugwerkende kracht mijn eigen krukmomenten waren gewweest, die zich allemaal afspeelden aan, of in de buurt van een bar. Matthijs en Ali hadden geen bar. Ze zaten daar maar, plompverloren op hun kruk. Als ik een krukmoment had, stond er ook altijd een lekker glaasje bier voor m’n neus. Soms hadden er zelfs al zoveel glaasjes bier voor m’n neus gestaan dat ik de kruk op m’n hoofd zette. Matthijs en Ali dronken geen lekker glaasje bier. Ze hadden het nog steeds over impressionisme en Joost Zwaogermann, weet je.
Het krukmoment naderde z’n einde en opeens had ik het door, zonder tussenkomst van Joost Zwoagermann: tijdens krukmomenten van anderen kun je heerlijk nadenken over de grote vragen des levens.
Als Matthijs mij ooit om m’n krukmoment vraagt, vertel ik hem hoe ik door Ali B. een beetje beter heb leren begrijpen wat krukmomenten zijn. En ik zeg ook nog even dat Humberto Tan een lul is. Maar dat spreekt voor zich. Aan tafel.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.