Duitse finale

De eerste volledig Duitse voetbalfinale, op alle finales van de DFB Pokal na, kijk je in Duitsland. Tenminste, dat vond en vind ik, en daarom toog ik zaterdagmiddag naar de Bondsrepubliek Duitsland. Ik zou de wedstrijd gaan kijken in het vereinsheim van de 1. TSV Georgsdorf – die 1. heb ik er zelf bij bedacht omdat ik dat altijd zo mooi vind staan bij Duitse clubs -, alwaar de Bayern München-fanclub van Georgsdorf een poebliec vuuuwing, zoals de Duitsers dat zou mooi noemen, hadden georganiseerd.

Bij aankomst bleek er voor het vereinsheim een kraam op wielen van de plaatselijke molenvereniging te staan. Dat-ie van de plaatselijke molenvereniging was, stond er in grote Germaanse letters op. Je kon bij die kraam van de plaatselijke molenvereniging flessen bier kopen voor één (1!) euro per stuk. Tevens waren er schnitzels te koop. Dit kon niet meer mis, zou Frank Snoeks hebben gezegd.

Tijdens de wedstrijd dronk ik voor vijf euro bier en genoot ik. Van alles. Van de finale zelf, waarin voor het eerst sinds tijden weer eens twee teams voetbalden om te winnen. Ik genoot ook van de hypocrisie van de Duitse voetbalfans. Arjen Robben kon tot de 89ste minuut niks goed doen en moest zo snel mogelijk verkocht worden. Daarna vlogen ze elkaar om de nek vanwege diezelfde Robben.

Maar het meest genoot ik van Michael Reiziger. Om onduidelijke redenen zat hij na afloop van de wedstrijd in een grote oranje stoel de boel te analyseren op de ZDF. Zichtbaar niet op z’n gemak schuifelde hij heen in weer in de grote stoel. Ik dacht bij het zien van de beelden, net als Michael zelf trouwens: wat doet Michael Reiziger in vredesnaam als analist op de Duitse nationale televisie. Z’n goede Duits zal het niet zijn geweest, want hij praatte Engels – er schreeuwde een Duitser door hem heen die live vertaalde.

Toen de uitzending van de ZDF afgelopen was en Michael Reiziger niet meer in beeld was, begon er een dikke Duitser tegen me aan te lullen dat je zo goedkoop frikandellen kon eten in het vlak over de grens gelegen recreatiegebied Drouwenerzand. Dat was ook mooi, maar viel toch in het niet bij de heen en weer schuifelende Michael Reiziger. Hij was de kirsch auf de kuchen tijdens de Duitse finale, zoals een Nederlander die niet zo goed Duits kan dat zo mooi noemt.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

Michael Reizger op z’n stoel: