De Magnum Crème Brûlée en de Magnum Appeltaart

Ik ben bang voor een ijsje. Twee ijsjes eigenlijk, die Magnum recent op de markt heeft gebracht. Het gaat om de Magnum Crème Brûlée en de Magnum Appeltaart.

De reden dat ik bang ben voor die ijsjes is dat het in principe achterlijke ijsjes zijn. IJsjes moeten naar ijs smaken en niet naar crème brûlée of appeltaart. Daar hebben we al crème brûlée of appeltaart voor.

Maar toch, als ik de beschrijvingen van de ijsjes lees – Vanille custard-ijs met karamelsaus, bedekt met een laag krakende melkchocolade en Vanille-ijs, appelsaus en kruidige ​​stukjes appelgebak, bedekt met een laag krakende witte chocolade bestrooid met kaneel – dan loopt het water me in de mond. Ik wil het niet, maar het gebeurt. De smaakpapillen zijn sterker dan het hoofd.

En daarom ben ik ook zo bang dat ik mezelf niet in de hand heb als ik ooit op een zwak moment boven het vriesvak in de supermarkt hang of bij een snackbar zo’n glinsterende verpakking van een Magnum Crème Brûlée of Magnum Appeltaart zie liggen.

Dus: wil degene die mij ooit met zo’n waanzinnige ijsco in m’n handen ziet lopen, me heel snel ontvoeren en in een perenijsjesmobiel zetten, die me naar perenijsjesland brengt, daar waar je alleen maar perenijsjes mag eten, en waar je tenminste zeker weet dat er nooit een Perenijsje Crème Brûlée of een Perenijsje Appeltaart op de markt wordt gebracht. Een heel eenvoudig land kortom, waar de perenijsjes gewoon naar perenijsjes smaken.

Doe het, hoe zeer ik ook tegensputter!

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

18 reacties op “De Magnum Crème Brûlée en de Magnum Appeltaart”