Het langste uur uit mijn leven maakte ik zo’n tien jaar geleden mee. Dat het zo’n lang uur werd, had mede te maken met de 26 uren ervoor, in een bus van Solmar Tours, naar een zuipoord in Spanje. Die waren ook al verschrikkelijk geweest. Dat er na 25 uur, om zes uur ’s ochtends, een Solmar-bingo in de bus werd gespeeld, zegt voldoende. Maar het werd dus nog erger.
Na de bingo sprak de hostess die net nog de getallen op de bingoballetjes had voorgelezen tot ons. Ik had verwacht dat ze zou gaan zeggen dat we er bijna waren, want we waren er bijna. Dat deed ze ook wel, maar ze voegde er nog iets aan toe: ‘Eerst stoppen we nog bij het Solmar-kasteel, waar u zich even kunt opfrissen en heerlijk kunt ontbijten.’
Alsof je in de Ziggo Dome staat te wachten tot de deuren opengaan voor een concert van je lievelingsband, maar er nog net even iemand door een megafoon roept dat de deuren pas opengaan als L.A. The Voices hun hele oeuvre ten gehore heeft gebracht in de foyer.
Ja, zo erg was het. Het Solmar-kasteel bleek een uit bruine spaanplaten opgebouwde loods met twee sneue torentjes te zijn. Het ‘heerlijke ontbijt’ bestond uit een bak droge croissantjes en een miniglaasje jus d’orange waar je een bedrag voor moest neertellen waar je ook het gehele oeuvre van L.A. The Voices mee aan kon schaffen. Op een paar idioten na trapte niemand in deze opzichtige geldklopperij van Solmar.
De rest van de mensen wachtte steeds kwader kijkend tot die kutbus weer zou vertrekken. Het duurde uiteindelijk een uur dat net zolang leek te duren als de hele Middeleeuwen. Gedurende het uur heb ik menigmaal gehoopt dat er boze middeleeuwenridders het Solmar-kasteel zouden belegeren en één van hen mijn hart zou doorboren met een zwaard. Of anders de idioten die wel een croissantje kochten. Want eigenlijk is dat hele Solmar-kasteel hun schuld.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.