Vorige week zag ik in het huis van Aad nog een Oostenrijks jaren ’70-chalet. Alles was er spic en span. Helemaal klaar voor een middelgroot gezin dat eens een weekje door een veld met bloemetjes wilde skiën in plaats van een zwarte, rode of blauwe piste af te dalen. Er was zelfs een irritante skileraar met bruine kop geregeld: boer Aad zelf.
Nu leek het onderkomen van Aad meer op een spookhuis. Er hing een sinistere sfeer. Terwijl de regen met bakken tegelijk op het dak kletterde, roerde Aad en zijn vrouwen zwijgend in de koffie. Vier chagrijnige koppen aan tafel in een donker, kil huis. Af en toe liet het clichémonster Aad van zich horen: ‘Wat nu míjn huis is, wordt óns huis.’ Hij zei het met een dictie alsof hij net de zwaartekracht had ontdekt.
Aad keek trots om zich heen na zijn legendarische woorden en wachtte rustig tot de drie dames juichend op hun stoel zouden gaan staan, helemaal onder de indruk van zoveel wijsheid. Brrrrrrrrrrrrr, hartstikke eng, zo’n idioot in een huis. En als het zo hard regent, kun je ook niet naar buiten vluchten.
Dat gebeurde op den duur toch, want de bloemetjes moesten gesneden worden. Eén en ander mondde uit in een bloedblad van, inderdaad, spookhuisachtige proporties. Jeannette sneed zich in de vingers en Aad liet haar verrekken. Sterker nog, toen Jeannette zelf een pleister om haar vinger had gedaan, haalde hij nog even op dat typische toontje van ‘m zijn gelijk: ‘Kijk, daarom mot je altijd handschoenen dragen.’
Ondertussen liet Ina wederom aan Aad zien dat ze knettergek is, en dus goed bij hem past. Dat gedrag leverde Aad wel extra werk op. Ditmaal hoefde Aad niet de satésaus van het vlees te schrapen, maar moest hij een nieuwe overall voor haar regelen. De eerste overall had ze op wonderlijke wijze gesloopt nog voor ze ‘m goed en wel aan had. Nou ja, misschien lag het aan de regen, want Ina is geen regenmens. En veel zal de toekomstige vrouw van Aad toch niet bij de bloemetjes te vinden zijn. Aad ziet vrouwen niet als knecht, zo liet hij weten.
Ina droeg onder de nieuwe overall hele leuke bloemetjeslaarzen. Dat brengt me bij Bert. In alles het tegenovergestelde van Ina. Hij lust wel satésaus en weet hoe hij een overall aan moet trekken. In m’n hoofd droeg juist hij de bloemetjeslaarzen, en niet die malle Ina. Want Bert is lief. Ik gun hem bloemetjeslaarzen en vlinders in z’n buik.
In plaats daarvan stond hij wat met een nijptang aan een hek te prutsen. Hij had het niet naar z’n zin. Kon niet omgaan met de setting. We hadden de echte Bert in Bert nog niet gezien, mompelde hij. Maar het komt goed. Volgende week trekt hij al een kalf uit een koe. De echte Bert zal spoedig ontluiken, als een mooie, grote paardenbloem in een verlaten weiland. Nergens een Aad te bekennen dus. Het worden mooie tijden.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar. En lees hier meer over Boer Zoekt Vrouw op deze website.