Ik vraag me weleens af hoe men het deed toen de eerste mensen het Afrikaanse continent verlieten om hun heil elders te zoeken. Of tijdens de grote volksverhuizingen in de vroege Middeleeuwen. Reisde men zwijgend? En zo ja, werden twee Visigoten die toch wat over het weer babbelden dan ook tot stilte gemaand door een woedende Vandaal of Juut, die toevallig dezelfde kant op volksverhuisde?
Vermoedelijk niet. Ze waren in die tijd vast met andere dingen bezig. Wij daarentegen babbelen en manen ons een ongeluk. In de stiltecoupé. Stiltecoupé, een woord dat samen met de uitvinding van de automatische handendroger de tijd waarin wij leven het beste beschrijft. Decadentie en gekte vieren hoogtij. Je gebruikt niet even een handdoekje, of desnoods je broek, maar laat je handen onder een buis met warme lucht hangen, tot ze net niet droog zijn.
Maar bovenal is er dus de stiltecoupé. Een coupé waar het stil moet zijn. Een paar eeuwen Westerse beschaving en we kunnen elkaar in een trein alleen verdragen als er een icoontje van een man met een vinger voor z’n mond op het raam is geplakt. Dat was het idee tenminste. In de praktijk zitten we ons met z’n allen te ergeren in een stiltecoupé, als we zelf niet aan het praten zijn. In India flikkert men bij bosjes dood neer uit overvolle treinen, en hier zijn we zover dat er continu iemand obsessief in de rondte zit te koekeloeren of hij zich kan ergeren aan een beetje geluid. Of men praat te hard en houdt met niemand rekening. Zo zit het.
Het slachtoffer van die waanzin is de normale mens. Ik zat eens in de trein en praatte op hele rustige toon met mijn moeder. We bleken in een stiltecoupé te zitten. Een babyboomer met moeilijke bril en dito boek attendeerde ons daarop met een mimiek die morele superioriteit uitstraalde. Zoals alleen babyboomers met een moeilijke bril dat uit kunnen stralen, zeg maar. Mijn moeder en ik staakten ons gesprek op rustige toon. Een half uur later rinkelde de mobiele telefoon van de babyboomer. Hij nam op.
Het zegt wat mij betreft alles. Ik stel voor dat de stiltecoupé afgeschaft wordt en iedereen gewoon eens een keer normaal gaat doen. In de trein en ver daarbuiten. Het is ijdele hoop, vrees ik.
Volg ons Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.