Geen tegenvallend klassement van Robert Gesink krijgt mij eronder. Ik loop al zeventien jaar met een gescheurde milt rond. De Tourteams die ik voor de verschillende websites samenstelde, bestaan zonder uitzondering nog maar uit vijf man. Het kinderlijke enthousiasme van Maarten en de kastelenobsessie van Herbert. Het doet me allemaal niks.
Maar gisteravond, nota bene op de eerste rustdag, brak ik. Ik heb gehuild voor de tv. Niet vanwege Gert Jakobs, die weer drie weken lang het debiele broertje van René van der Gijp acteert. Zelfs toen Johan Derksen zich met wielrennen bemoeide, hield ik het droog. En ook bij de aanblik van de zes onderkinnen van Danny Nelissen pinkte ik geen traantje weg. VI Oranje op wielen is een treurig programma, maar huilen, dat gaat te ver.
Nee, het gebeurde in deAvondetappe. De Mart zat als vanouds soeverein achter zijn tafel. Mart praatte, Mart fronste, Mart heerste. Niks aan de hand. Misschien stond er zelfs wel weer, zoals de dag ervoor, een briesend paard achter hem. Ik weet het niet. Want al was de jonkvrouw van het kasteel waar Mart com suis vertoefden naakt, met dertig kilo brie op haar hoofd, door het beeld gelopen; ik had het niet opgemerkt. Mijn aandacht werd door iets anders getrokken. Ik had alleen maar oog voor de lippen van gast Michael Boogerd.
Mijn wielerheld zat aan tafel en had overduidelijk lipgloss op zijn lippen gesmeerd. Het glimmende, roze goedje werd nog eens extra belicht door zijn witte tanden. En hoppa, daar waren de waterlanders. Zijn SBS-tango in een strakke broek had ik verdrongen. Ik had net gedaan of het niet gebeurd was. Maar nu kwam het keihard binnen. Het viel niet te ontkennen.
Glimmende, roze lipjes.
Ik kreeg ze niet meer uit m’n hoofd. Ik zag Michael, held van La Plagne en de Eyserbosweg, voor een spiegel staan. Z’n wijsvinger in een klein potje, de lipjes getuit. De wijsvinger ging richting de getuite lipjes.
Het huilen werd janken.
Eenmaal uitgejankt, zag ik door mijn tranen heen Joep Schreuder het beeld vullen. Een lullig item over één of andere Tourquiz met Nederlandse ploegleiders, wat journalisten en Frits Barend. Als klap op de vuurpijl was ik getuige van de verjoepisering van de wielersport. Dat kon er ook nog wel bij. Wat een ellende, wat een avondleed.
Volg ons Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.