Jan en Ria. Uit Cothen. Twee doodnormale mensen. Ok, Ria is een paar kilootjes te zwaar en Jan staat een plank te acteren op de foto die dit stukje begeleidt, maar toch, en misschien wel juist daardoor, zijn het twee doodnormale Nederlanders die met hun caravan op vakantie waren geweest. Naar Zuid-Frankrijk natuurlijk. Op de terugweg, vlakbij huis, aten ze ‘een hamburgertje’ bij de McDonald’s. Tussen aanhalingstekens, omdat het er in het geval van Ria natuurlijk zes waren. Plus twintig kipnuggets. Niks aan de hand. Een dag als alle anderen.
Echter, in de tijd dat Ria zich volvrat en Jan na het eten van een simpel Quarter Pounder menu toekeek hoe bij Ria de saus inmiddels van haar kin droop, werd hun caravan gejat. Zo achter de Hyundai Tucson vandaan. Het AD vond het de moeite waard er een artikeltje over te schrijven. En dat ze gelijk hebben. Over caravandiefstal wordt veel te weinig geschreven. Zeker over zo een spectaculaire caravandiefstal.
Ik zie de caravandieven al zitten, in de bosjes van de parkeerplaats. Wachtend tot er een mooie caravan het terrein op komt gereden. Na uren met slechts parkerende Kip Compacts, Beyerland Sprinters en andere inferieure caravantypes, komen eindelijk Jan en Ria eraan met hun Chateau Calisto 456C. Een prachtcaravan.
Jan en Ria stappen ondertussen uit en lopen richting de McDonald’s. De dieven ruiken hun kans. De ene dief zegt nog wel tegen de ander: ‘Wat nou als ze alleen even een milkshakeje gaan halen?’ Een vraag die de andere dief alleen maar hoeft te riposteren met: ‘Kijk nou eens goed naar die vrouw joh!’
Aldus koppelen de caravandieven de caravan rustig los van de Hyundai en rennen er met het vehikel vandoor. De één duwt de caravan voort, terwijl de ander hem handig bestuurt met het kleine rubberen wieltje aan de dissel, er zodoende voor zorgende dat de Chateau Calisto 456C niet in dezelfde bosjes belandt waar de dieven zich zo-even nog hadden verschanst. Na een uur hollen met de caravan zijn ze in een loods.
Ja, zo is het gegaan. Helemaal zeker weet ik dat niet. Op de site van het AD staat geen interview met de caravandieven. Wel met Jan en Ria. Ria vertelt dat ze het niet kon geloven. Ze heeft gehuild. En ze is nog steeds verdrietig. Niet alleen omdat de caravan weg is, maar ook omdat alles wat in de caravan lag verdwenen is. Een mountainbike, een damesfiets waar Ria vanzelfsprekend elke dag minimaal 100 kilometer op fietste met haar heerlijke lijf, een iPod, een laptop en een 49 inch flatscreen. Vooral dat laatste beklijft. Jan en Ria in Zuid-Frankrijk, waar de mussen van het dak vallen, zwetend in hun caravannetje, kijkend naar de herhaling van de TV-kantine.
Kleding. Bijna al haar goede kleding lag ook in de caravan – iets wat inderdaad goed te zien is op de foto. En dat net terwijl het komende weekeinde het heuglijke feit gevierd wordt dat Jan en Ria samen 100 jaar zijn geworden. Ria had zelfs een Abraham meegenomen in de caravan, om op de camping de boel wat op te leuken. Ook die zijn ze nu kwijt. Wat een ellende.
Vanwege die Abraham keren we voor de grande finale van dit stukje nog één keer terug naar het perspectief van de caravandieven. Naar het moment dat ze de deur van de caravan openen, om precies te zijn. Tussen de lege potten pindakaas en overgebleven zakken aardappels een levensgrote in elkaar geknutselde pop. Daar doe je het allemaal voor als caravandief, lijkt me.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.