Alsof er bij een concert van een goeie band iemand naast je stond die om de zoveel minuten een liedje van Koos Alberts in je oor tetterde, zo gedroeg de regisseur bij Barcelona-Arsenal zich gisteren. Nu had de goeie band gisteren ook z’n dag niet en was het, met name de eerste helft, een slecht optreden, maar dan zit je nog steeds niet te wachten op iemand die er liedjes van Koos Alberts doorheen tettert. Een moeilijke en omfloerste manier om te zeggen dat de regisseur gisteren veel te veel close-ups en slow motions liet zien.
Soms vervloek je die Engelsen wel eens; hadden ze de begrippen close-up en slow motion niet bedacht, dan kon je gewoon lekker vanuit een footuil (zoals Mario Been het gisteren noemde; hij vervloekt dagelijks de Fransen om hun taal) naar een groen veld kijken waar mannetjes in hetzelfde shirt de bal naar elkaar toe speelden. Soms ook niet, en dan had de andere partij weer de bal. Dat gebeurde gisteren ook wel, maar dankzij de regisseur zag je niet dat de andere partij daadwerkelijk de bal afpakte. Nee, je keek, vertraagd afgespeeld, naar Messi die een kruisje sloeg, en als bij toverslag stond diezelfde Messi daarna alleen voor de keeper. Ga je toch bijna in God geloven.
Hoe interessant een klodder spuug van Robin van Persie ook is, ik zie toch liever een duel om de bal. Hetzelfde, maar dan omgekeerd, geldt vermoedelijk voor iemand die als hobby ‘kwijlkijken’ heeft; die zou ook boos worden wanneer hij tussen het ‘kwijlkijken’ door plotseling een vloeiende combinatie tussen Xavi en Iniesta voorgeschoteld kreeg. Een kwijlkijker wil kwijl en een voetbalkijker wil voetbal. Geen kwijl of kruisjes.
Het liefst wil de voetbalkijker de voetbal en de speler ook nog van een afstandje zien. Op die manier kan hij bepalen of Messi richting de ringweg van Barcelona aan het dribbelen is, of dat hij recht op de keeper van Arsenal afkoerst. Dat is nuttig, op die manier kun je de dribbel namelijk in een context plaatsen, waardoor je of op het puntje van je stoel gaat zitten, of eens even met je vinger tegen het voorhoofd tikt. Dat laatste als hij inderdaad met de bal aan z’n voet richting de ringweg van Barcelona rent.
Gelukkig is Messi niet gek en weet je wel dat hij niet zo snel met een bal tussen auto’s die honderd kilometer per uur rijden door gaat rennen, maar toch is zo’n close-up onuitstaanbaar. Net als het beeld van Fabregas die vertraagd z’n sok omhoog trekt, terwijl je het geluid hoort van honderdduizend toeschouwers (plus een fluitje) die een zogenaamde orkaan van geluid produceren. Dat zullen ze toch niet doen vanwege die sok?, denk je nog. En wat blijkt als de Spaanse regisseur weer bij zinnen is gekomen: Messi staat alweer alleen voor de keeper.
Of Fabregas is gek en gaat heel traag z’n sokken ophijsen als Messi de bal heeft (al had hij dat beter kunnen doen dan een hakje bij z’n eigen zestien), of de Spaanse regisseur is een verschrikkelijke vent die z’n vak niet verstaat. Gezien de titel en de inhoud van dit stukje denk ik dat het laatste waar moet zijn.
Vertraagd of van dichtbij; volg ons op Twitter!