Een gekke ochtend, die aanvankelijk juist heel normaal begon. Terwijl ik een beschuitje met aardbeienjam naar binnen probeerde te schuiven, zonder dat die in duizend stukjes op m’n trui viel, las ik nu.nl. Daar stond een bericht over Laura Dekker, het zeilmeisje. Normaler kan dus bijna niet. Dat kind staat bijna elke dag wel met een gestreepte trui aan en een stuurwiel in haar handen op de voorpagina van nu.nl. Vooral als er iets verkocht moet worden.
In dit geval bleek dat een boekje van haar oma te zijn, getiteld Mijn Verhaal. Een boek waarin oma het verhaal van Laura Dekker beschrijft. Logisch. Om dat verhaal eens lekker te promoten had Laura aan iedereen die het maar horen wilde, verteld dat ze wel eens aan zelfmoord had gedacht. De druk van bureau jeugdzorg, de kinderbescherming en de media was haar bijna te veel geworden, zo vertelde ze aan in een interview aan het AD (!).
U leest het al, alle reden om eens in de pen te kruipen en wederom een stukje te schrijven over dat onuitstaanbare zeilmeisje en haar gevolg. Veel hypocrieter krijg je het niet. De woordgrap zeilfmoord lag al klaar en ik zag helemaal voor me hoe ik op zou schrijven dat, wanneer Laura straks op volle zee een nagel zou breken tijdens het roegen van de knoepel (zeilen, ik weet er alles van), dagenlang, met een camera in haar nek, mijmerend over zelfmoord rond zou dobberen over die grote oceaan. Oma zou daar dan weer Haar Verhaal over kunnen opschrijven…
Toen verscheen er opeens een ander bericht op nu.nl. Het meisje met de gestreepte trui was veranderd in een vriendelijk lachende man van een jaartje of 40. Halflang haar en een stoppelbaardje. Niks aan de hand. Ernaast stond: ‘Antonie Kamerling overleden’. Wel wat aan de hand. Hij leed aan echte depressies en had gisteren zelfmoord gepleegd. Z’n vrouw en twee kinderen moeten het voortaan zonder man/vader stellen. Niet gedurende de tijd van een zeiltripje rond de wereld, maar voor altijd.
Lang heb ik gewikt en gewogen of, en zo ja, wat, ik daar over zou schrijven. Dit is het geworden. De moraal is u hopelijk duidelijk: veel ironischer en cynischer krijg je het niet, zo op de vroege ochtend.