Ik zal het maar eerlijk zeggen: wanneer ik op tv naar een profvoetballer of een trainer zit te kijken die, voor een bord met allerlei sponsoruitingen erop, staat uit te leggen wat er vandaag verkeerd of goed ging, heb ik vaak de neiging om even weg te dromen. Dat spijt me geweldig, maar het is mijn overtuiging dat een mens, om gezond te blijven, niet meer dan drie clichés per minuut moet horen. En die garantie heb je nu eenmaal niet als je geconcentreerd naar een paar van die interviews gaat kijken.
Daarom droom ik liever even weg. Fantaseren. Over hoe het leven van degene die daar met z’n te korte stropdas in een microfoon staat te mompelen, eruit had gezien als we voetbal niet zo’n belangrijke plaats hadden gegeven in onze maatschappij. Zes consumptiebonnen in plaats van zes ton, om het even materieel te maken.
Het eerste wat ik altijd wegfantaseer is de vrouw van degene die zegt dat ze vandaag goed stonden, maar dat een persoonlijke fout ze toch de drie punten heeft gekost. Zo werkt dat. Liefde is leuk, maar zes ton ook. En, belangrijker nog, zes consumptiebonnen niet. Om zo’n vrouw een ander huwelijk in te fantaseren heb je verbazingwekkend weinig verbeeldingskracht nodig.
Veel lastiger is het om iemand die zegt dat een bal rond is een andere maatschappelijke carrière in te fantaseren. Over iemand die zelf een fantasieloos verhaal staat te vertellen is het blijkbaar lastig fantaseren. Al biedt het bord achter ze, waar de official partners van de eredivisie op prijken, enige uitkomst.
Maar veel verder dan een André Ooijer die bij de Albert Heijn vloekend en tierend als altijd een op de grond gevallen pak dubbelvla staat op te dweilen, kom ik niet. Ja, misschien Mario Been, die als gelikte vertegenwoordiger van Nivea for men langs de deuren gaat en bij de aankoop van twee deodorantbussen een gratis Tim de Cler weggeeft. Om hem de volgende dag weer met hangende pootjes op te komen halen. Mario was emotioneel toen hij Tim zomaar weggaf, en dat had hij nooit mogen doen.
Daarnaast zie ik nog elke voetballer en trainer als anchorman van Eredivisie Live voor me. Maar dat is niet zozeer fantaseren als wel vurig hopen. Vurig hopen op de dag dat Humberto Tan fulltime een uur om niets gaat zitten te lachen met kompaan Albert Verlinde, en de voetbalwereld definitief de rug toekeert. En dan gewoon Aad de Mos naast Jan van Halst zetten. Aad zal je, zoals Humberto wel pleegt te doen, niet zo snel als een zwakzinnige behandelen. Hij is er immers zelf één, zo wil hij ons de laatste jaren steeds meer doen geloven.
Dan houdt het echter op. Demy de Zeeuw, Erik Pieters en Ron Vlaar, ik zie ze gewoon niet voor me zonder te korte, slordig gestrikte stropdas om, en met een bord van de official partners van de Eredivisie achter ze.
Wat dat betreft zou het mooi zijn als de Nederlandse voetbalwereld een voorbeeld nam aan Italiaans international Antonio Cassano. Hij zei in een interview dat hij drie jaar terug bijna salami-verkoper was. Kijk, dat is mooi. Antonio denkt mee. En hoe! Een salami-verkoper, dat is prachtig. Ik zie hem al lopen, met twaalf enorme worsten op z’n rug gebonden de kost proberen te verdienen.
Jammer dat je Nederlandse voetballers waarschijnlijk niet het antwoord ‘salami-verkoper’ zult horen geven op de vraag wat ze anders voor werk hadden willen doen. Iets in de commerciële sector ligt meer voor de hand, gevolgd door een voetbalcliché in een nieuw jasje: betalen ze me hier niet zes ton, dan wordt het toch een heel ander leven ofzo.