Gewone mensen televisie

Het tv-aanbod wordt al jaren overspoeld met programma’s waar gewone mensen iets mogen doen. Geen bn’ers die een kunstje kunnen, zelfs geen bn’ers die geen kunstje kunnen (al zijn die programma’s er ook genoeg), maar gewoon Jan en Riet uit Alblasserdam die een huis gaan verbouwen. Iets waar ze ook nog niet eens per se goed in hoeven te zijn. Elke lul kan op tv komen. Zelf bewees ik dat al eens door op de landelijke televisie met een panty over m’n hoofd en een wc-ontstopper op m’n kop een perzik op te eten (hier, vanaf 23.45). 

Een stapje verder nog gaat de televisie waarbij gewone mensen een kijkje in hun privéleven geven. Het nieuwe EO-programma ‘40 dagen zonder jou’ is zo’n programma. Een stel dat in een diepe huwelijkscrisis zit hoopt dat op te lossen door elkaar eens 40 dagen niet te zien. Een briljante oplossing natuurlijk. Dat is zoiets als een klein steelpannetje onder je lekkende dak zetten en dan zeggen dat je het dak gerepareerd hebt.

Dit alles wordt door de EO gefilmd en er wordt door mensen naar gekeken. Ik zou zo’n mens worden. Maar niet voordat ik in de vooravond weer naar m’n favoriete programma had gekeken: Wie is de chef?. Ook al van die lekkere gewone mensen televisie. Nu vroeg er weer een vent aan een andere vent, die geen rode vruchten bij z’n dessert had gedaan omdat het daar nog niet het seizoen voor was, of ‘hij soms een seizoensmens was’……zucht.

Daarna was de tijd gekomen om me te gaan verdiepen in het leven van Kees en Annelies uit Rotterdam; zij waren degenen die het veertig dagen zonder elkaar moesten stellen teneinde hun huwelijkscrisis voorgoed tot het verleden te laten behoren. Het is een programma van de EO dus ook God speelde nog een bijrol.

Annelies zei namelijk dat God volgens Kees een teken had gegeven dat ze bij elkaar hoorden. Zo versieren die Christenen dus hun vrouwtjes. Diezelfde God had schijnbaar ook het teken gegeven dat Kees na z’n wittebroodsweken 16 uur per dag met een walkietalkie door een bouwmarkt moest gaan lopen, want dat is Kees daarna gaan doen. Het was volgens Annelies de oorzaak van hun huwelijkscrisis.

Maar geen nood; die kon worden opgelost door elkaar nu eens niet voor ‘dekselse vlegel’ en ‘vervelende vrouw’ uit te maken, maar onafhankelijk van elkaar 40 dagen jolijt te hebben, zoals de christenen dat zo mooi zeggen. En een beetje therapie. Eerlijk is eerlijk, ook dat hoorde bij het programma: een gesprek met een therapeut waarbij Kees de vrouw waar hij al 7 jaar het bed mee deelt wilde begroeten met een stevige handdruk. Jammer dat de therapeut toen niet meteen zei: ‘Jongens, dit is een heilloze missie; hou er maar mee op’.

Nu moesten we nog kijken hoe Kees en Annelies hun crisis op wilden lossen door respectievelijk een avondje te gaan zuipen met vrienden alsmede in een sterk fluorescerend shirt door de modder te gaan rijden met een crossmotor en een ‘beautybehandeling’ te ondergaan waarbij er met twee bolletjes mozzarella over het lichaam werd gewreven alsmede een rollenspel met vier Playmobilpoppetjes te gaan spelen.

En warempel, dat lukte ook nog. Althans voor eventjes dan. In het leven waarin ze niet gefilmd zouden worden, loopt Kees waarschijnlijk weer gewoon met z’n walkietalkie door de bouwmarkt en ergert Annelies zich daar kapot aan.

Eén kanaal verder was inmiddels Herman Den Blijker ook met z’n gewone mensen programma begonnen. Een programma waarin gewone mensen een restaurant in hun huiskamer moeten runnen. Toen Herman in één van de huiskamers stond, eens rustig om zich heen keek, vervolgens concludeerde dat hij zonder problemen in de kamer paste en daarom maar zei dat ‘het een lekker ruim huiskamertje was’ heb ik het voor gezien gehouden met de gewone mensen televisie. Er was voetbal op.

8 reacties op “Gewone mensen televisie”