Treintje rijden is mooi. Wie liep er vroeger niet al Tsjoeke-tsjoeke-tuuut-tuut roepend, rondjes om de tafel. Ik in ieder geval wel. Op een gegeven moment stop je daarmee. In mijn geval was dat op m’n zestiende, toen ben ik ontspoord en tasjes gaan roven van oude vrouwtjes.
Als de oude vrouwtjes de achtervolging inzetten, liep ik nog wel onder een luid Tsjoeke-tsjoeke-tuuut-tuut weg, maar dat was meer de macht der gewoonte. In mijn dorp stond ik daardoor bekend als de grote Tsjoeke-tsjoeke-tuuut-tuut-tasjesdief. Erg creatief met benamingen voor criminelen waren ze er niet.
Na in vier jaar ongeveer evenveel geroofd te hebben als wat de NS verdient aan één retourtje Groningen-Maastricht (wat dus ontzettend veel is) kwam ik weer op het rechte pad. Dit had ik volledig te danken aan de trein. Beter gezegd; aan een televisieprogramma over de trein.
Op een Duitse zender zonden ze in die tijd dag en nacht beelden uit van een rijdende trein die langs fraaie stationnetjes als Bergen-Belsen, Dachau en Buchenwald reed. Gefascineerd keek ik dag en nacht hoe die trein door het Duitse landschap boemelde. Af en toe zorgde de machinist voor een welgemeend tuut-tuut en blies de conducteur op z’n fluit. Tijd voor het roven van tasjes was er niet meer met al dit spektakel op de buis.
Tot op een dag de Duitse treinen stopten met rijden – en nee, ik ga nu niet refereren aan de Holocaust. Dat vind ik altijd zo ongepast, in een bijzin van een lollig bedoeld stukje even een hele groep mensen onnodig kwetsen.
Wat moest ik nu? Dat roven had ik ook wel weer gehad. Ik wilde gewoon de hele dag naar treinen kijken. Man, wat was dat mooi. Gelukkig voor mij bleek ook God een treinliefhebber te zijn, want niet veel later kwam ik erachter dat de EO een treinprogramma heeft: Rail Away. Weliswaar duurt het slechts een half uurtje, maar toch.
Bij Rail Away krijg je er wel commentaar bij. Een man vertelt met monotone stem over de ontstaansgeschiedenis van de desbetreffende spoorlijn. Hij zegt daarbij dingen als: ‘Tijdens de bouw van deze spoorlijn liet bij een tragisch ongeluk de Duitse arbeider Heinrich-Jozef Hützelbrüzenbeinenfurterschwulsteiger het leven. Om hem te eren is de spoorlijn naar hem vernoemd. Vanwege de tijd die conducteurs gemiddeld nodig hebben voor het uitspreken van deze naam, rijdt de trein op dit traject zelden volgens schema’. Dat is toch fijne informatie.
Wat is er dan zo onuitstaanbaar, hoor ik u denken. Nou, dat het programma maar een halfuurtje duurt natuurlijk. Vaak wordt het ook nog op een onmogelijk tijdstip uitgezonden. En dat terwijl er op primetime allerlei Volendammers met een gek accent over hun paling staan te praten. Ik zou zeggen, flikker ze in een trein naar nergens heen en zend het uit. Iedereen blij. Bovendien scheelt het mij de aanschaf van de dvd-box van Rail Away. Kan ik van dat geld mooi een treinkaartje kopen dat me ongeveer twee stations verder zal brengen.