Commerciële zenders hebben maar één belang, een belang dat ieder bedrijf heeft: winst maken. Dit gebeurt in het geval van een commerciële zender door zendtijd te verkopen aan allerlei andere bedrijven, die tijdens die zendtijd gaan zeggen dat hun product toch echt de moeite van het aanschaffen waard is. Allemaal prima. Daarnaast boort de klusmeneer met een klopboor van Black&Decker en maakt een deelnemer aan het hemeltergende ‘Wie is de Chef’ een gerecht als ’triage (want de deelnemer in kwestie vond ’trio’ te gewoon klinken, dus dan maar een woord dat nergens op slaat…) van brie, roquefort en Oude Beemster’. Onuitstaanbaar maar begrijpelijk.
Als je een televisiezender hebt wil je dan ook dat zoveel mogelijk mensen kijken. Die zien dan een product en gaan dat vervolgens natuurlijk kopen. Als je stom genoeg bent om op dit soort banners te klikken ben je immers zeker stom genoeg om een zak strooikaas met zetmeel van het merk ‘Beemster’ te kopen.
Desondanks blijft het voor de consument nogal lastig. De ene zak strooikaas waar stiekem zetmeel in zit verwerkt is de andere niet, hoe kies je tussen deze stomme producten? Daar hebben ‘de mensen’ wat op gevonden. Je laat iemand met veel autoriteit (liefst een bekende Nederlander die helemaal niets met strooikaas van doen heeft) zeggen dat deze strooikaas uitstekend, nee het best van allemaal is. Zet het product af tegen een ander product: ‘Witte Reus wast witter’, witter dan andere reuzen natuurlijk. Zo zegt een reclamemeneer of mevrouw dat je dus witte reuzen moet kopen, aangezien die witter wassen dan andere reuzen.
Afgelopen jaren bleek dat u echter niet overtuigd bent. ‘Die reus zegt dat natuurlijk omdat hijzelf belang heeft bij de verkoop’, ‘die reus kan dat wel zeggen, maar volgens Froukje de Both wast de groene reus beter’, etcetera. Ook daar is iets op gevonden, te weten een bevel: ‘Ik zeg doen’. Je zou dit zomaar kunnen vergelijken met een heel ander bevel uit een heel andere tijd, maar die vergelijking laat ik nu maar eens liggen.
U wordt geïnformeerd, gepaaid en verordineerd, toch bent u niet te bewegen om een product aan te schaffen. Ook daar is iets op bedacht, zij het niet door reclamemakers maar door commerciële zenders: het voldongen feit. U doet iets al volgens de televisie, en de televisie raadt u vervolgens aan dat te blijven doen. Het meest duidelijk komt dit naar voren bij de SBè-6 aankondigingen voor eigen producties: ‘Nederland kijkt massaal naar de nieuwe Uri Geller’, ‘De familieshow waar het hele gezin voor gaat zitten’ (wanneer komt er nou eindelijk een familieshow voor slechts een deel van het gezin?) en ‘Nederland loopt uit voor Kinderen Dansen op het IJs’. Het gebeurt dus al, u bent reeds uitgelopen en kijkt al massaal. Zelfverklaard succes levert klaarblijkelijk succes op.
Ik voorzie binnen afzienbare tijd reclames die ‘Stormloop op strooikaas uit de Beemster’ of ‘De Witte Reus zit ook in uw wasmachine’ debiteren. Laten we hopen dat Frans Bauer volgend jaar meedoet aan ‘Dikke Zangers Vallen op hun Achterhoofd op het IJs’, dan wordt ons ‘Nederland wil massaal aan de stroom’ onthouden.