Het strooizout is bijna op. Dat is gek, want zout is normaal gesproken nooit op. Ga maar na, wanneer heeft u voor het laatst zout gekocht? Het is er altijd. Je gooit het over bijna alles wat je eet, maar het is nooit op. Driehonderd liter frituurvet en twaalf kuub patat heb ik er inmiddels doorheen gejaagd, altijd was er zout om over de patat heen te gooien. Zo’n grote bus met keukenzout gaat gewoon nooit leeg. Behalve als je er strooizout in doet dus.
Het is altijd mooi te zien hoe Nederland bij enigszins extreem weer in een soort Derde Wereldland verandert. Alles is op, kapot en iedereen komt te laat. In Siberië lachen ze er om, onze winter. Daar zouden ze met dit weer massaal hun berenvel uittrekken en met hun kouwe piemeltje op datzelfde berenvel gaan liggen zonnen aan het strand van de Beringzee. Bij ons gaat het anders, bij ons is het zout op.
Tijd voor een andere aanpak dus. Bij gebrek aan strooizout moet er toch wel een andere manier zijn om de wegen wat minder glad te maken. Je hoort bijvoorbeeld van allerlei voedingsdeskundigen dat magnetronmaaltijden te veel zout bevatten. Is het dan geen goed idee om al die vakjesmaaltijden vanuit een grote vrachtwagen op de Nederlandse snelwegen te flikkeren? Aan de andere kant is dit misschien iets te gevaarlijk. Ik hoor het de filelezer al zeggen: “Vanwege een aanrijding tussen een personenauto en een portie zuurkool met vette jus staat er op de A28 tussen Hoevelaken en De Bilt een file van 7 kilometer”.
Nee, dan kunnen we beter Sumoworstelaars over laten vliegen uit Japan. Die jongens flikkeren om de haverklap een berg zout op de grond. Zou dat niet schitterend zijn. Dat u te laat komt op uw werk en u als excuus kunt aanvoeren dat u achter zo’n verdomde Sumoworstelaar zat. Dat smoesje doet het vast beter dan de versie met de strooiwagen. Uw collega’s zullen er alle begrip voor opbrengen dat u gewoon achter zo’n Japanse vetklep bent blijven rijden in plaats van hem te provoceren en in te halen.
Strooizout, het blijft een lastig vraagstuk. Hoe krijg je het zout bijvoorbeeld op de plaats van bestemming bij een acuut zouttekort. Je kan niet een stel vrachtwagens vol met zout op pad sturen, de weg is immers glad. Een vraagstuk waar al vele filosofen over zijn gestruikeld. Het antwoord bleek te zijn: per schip. Op dit moment is er maar liefst één schip vol met zout op weg vanuit het Duitse Heilbronn. Als een soort nieuwe Ark van Noach, moet dit schip Nederland redden.
Die Ark van Noach was trouwens een vrij waardeloze Ark, zo blijkt uit dit artikel. Het was niets meer dan een rond vlot. Meteen toen ik dat las, moest ik denken aan Johan Huibers. Hij is de gelovige gek die dacht dat er – volgens hem weer – een zondvloed zou komen en daarom deze 70 meter lange Ark bouwde. Naar nu blijkt had-ie dus kunnen volstaan met het aan elkaar knopen van wat houten planken. Je zou bijna medelijden met hem krijgen, ware het niet dat ik dat soort gevoelens liever bewaar voor niet-geloofsfanatici.
Het zou wel een oplossing zijn voor het zouttekort, zo’n zondvloed. Zeewater zit immers boordenvol zout. Nooit meer een gladde weg wanneer je per duikboot naar je werk gaat. Dat zou toch mooi zijn. Bovendien zorgt die zondvloed er nu ook voor dat aan het eind van dit stukje de cirkel rond is. Net als de Ark van Noach.