Het failliet van het terrorisme

Hoe hard ik het ook probeer, ik krijg het beeld maar niet uit mijn hoofd. Wellicht klopt het beeld niet met de werkelijkheid. Dit gebeurt vaker met zaken die zich in mijn hoofd afspelen. Die fijne Nigeriaanse knuppel met een explosief in zijn onderbroek. Abdul Farouk Abdulmutallab. We kunnen gewoon zijn naam gebruiken. Abdul had het explosief in zijn onderbroek genaaid omdat dit het minst op zou vallen. Abdul wordt gefouilleerd , douanier voelt dat zijn onderbroek een stevige inhoud herbergt. Douanier haalt het cliché van den neger met den groten penis voor de geest (niet te verwarren met Humberto Tan die er een is). En hup, Abdul is door de controle.

Terug naar het beeld dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg. Op kolderieke wijze probeert hij de inhoud van zijn onderbroek in vuur en vlam te zetten en dan niet op de manier waarop de meeste mannen dit doen. Een medepassagier ziet een steekvlam van een meter uit iemands gulp komen en begin het vuur uit te slaan. Ergo Abdul in zijn ballen te rammen. Dit beeld dus. Jasper Schuringa is een held geworden omdat hij over drie vliegtuigstoelen is gesprongen om een Nigeriaan in zijn ballen te rammen. Deze truc heb ik zelf meermaals uigevoerd. Op wonderlijke en zeker ook teleurstellende wijze heeft mij dit tot op heden nog niet in de heldenstand verheven. De aanhouder wint, dus wee de Nigeriaan die op mijn volgende vlucht meevliegt.

De Telegraaf, krant der SBS6-kijkers, wist te melden dat Jasper derdegraads brandwonden had en als een held werd behandeld. Zelf zou ik hem gewoon als brandwondslachtoffer hebben behandeld. Ik ben geen medicus maar dit lijkt me toch het te volgen traject.

Al met al moet er zich een fijn schouwspel in het luchtruim van Detroit hebben votrokken. En die arme Abdul ook, hé.  Probeer je een zelfmoordaanslag te plegen. Zit je aan het eind van de rit gewoon in de handboeien met een derdegraads verbrande zak.

Amper bekomen van deze hele toestand volgt dan het nieuws dat er opnieuw een aanslag verijdeld is. Die terroristen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn. Logisch ook want zij die wel een zelfmoordaanslag tot een goed einde kunnen brengen, de mannen met talent, zijn van een uitstervend soort. Doelwit was dit keer de Deense cartoonist Kurt Westergaard.Deze man moet een fantastisch kunstenaar zijn. Met één tekening weet hij zich de woede op de hals te halen van honderden miljoenen, waarvan een substantieel deel hem dood wil hebben en een kleiner deel daar ook daadwerkelijk werk van maakt. Probeert te maken is misschien beter gezegd. Zelf zou ik me niet kunnen voorstellen dat er iemand bij machte is om een dusdanig kwetsende tekening te maken dat ik hem dood zou willen maken, laat staan het probeer. Hoewel die dekselse Dick Bruna er af en toe om vraagt. Bij deze een oproep om het toch te proberen. Ik zie de tekeningen met spanning tegemoet. Misschien kunnen we er zelfs een mooie kleurplaat van maken.

Kurt Westergaard is 74 en daarmee bejaard. Geen reden om hem niet in zijn eigen huis te willen vermoorden. Gek genoeg toverde dit bericht opnieuw een glimlach op mijn gezicht. De dader was het huis binnengedrongen en had, bewapend met een mes, met een gebrekkig Engels accent;”I kill you” geroepen. Dit moet ongeveer zo geklonken hebben. Al Queda zal de zaak wel weer opeisen maar het zouden ook zo de mannen van Jiskefet kunnen zijn. Het lijkt erop dat Al Queda en wellicht het terrorisme failliet aan het gaan zijn. Rest ons slechts allerlei als aanslag bedoelde maar als sketch uitgevoerde situaties. Ik heb er zin in.

Één reactie op “Het failliet van het terrorisme”