Richard Krajicek, Wimbledonwinnaar en daarmee een held, zei het jaren geleden al; “vrouwentennissers zijn vette varkens”. En daarmee sloeg hij de spijker op zijn kop. Dit was natuurlijk allemaal nog voordat zijn zusje, ook een vet varken, ging tennissen. Ineens werden er allerlei uitspraken teruggenomen en nuances gemaakt door Krajicek. Dit is jammer. Hoe mooi zou het zijn als hij door elke microfoon die hij onder zijn neus krijgt zou worden getriggerd deze woorden te herhalen. “Dames en heren, dan verklaar ik hiermee het ABN-toernooi voor geopend. Oh ja, en vrouwentennissers zijn vette varkens”. Ik zou nog steeds onder een ‘Richard Krajicek’-dekbed slapen.
Deze week was Roland Garros op de buis. Normaal gesproken mijd ik vrouwentennis als de pest, de varkenspest wel te verstaan. Deze week was ik echter ziek, als je ziek bent kijk je schijnbaar de gekste dingen. Ik hoorde Steve Irwin beweren dat zijn liefde voor de natuur recht uit het hart komt. Het ging dan ook recht in hetzelfde hart, dacht ik hardop. What comes in, must go out of zoiets. Al zappend belandde ik ook bij diverse dameswedstrijden op Roland Garros. Er bleek op enig moment een, aan mijn aandacht opsnapte, evolutie onder de dames te hebben plaatsgevonden. In plaats van ‘gewone’ vette varkens waren ze verworden tot vette gillende speenvarkens. Meer specifiek, Oost-Europese decibelzeugen. Er blijkt een peloton biggen zich een weg door het ijzeren gordijn te hebben geschreeuwd.
De kiem van deze ellende werd gelegd door het onuitstaanbare oppervarken Monica Seles. Monica is Latijn voor varken. Seles is Kroatisch voor varken. Over toeval gesproken. Zij schreeuwde zich een weg naar de 1e positie op de ranglijst. Goed voorbeeld doet schijnbaar goed volgen. Hele hordes gillende speenvarkens volgden in haar tweehoevige spoor.
Hoe hier mee om te gaan? Een fan van Steffi Graf kwam tijdens een toernooi in Hamburg met een alleraardigste oplossing om het gekreun naar het kerkhof te verwijzen. Hupsakee, mes in de rug. Echter om dit instrument op grote schaal toe te passen ligt vermoedelijk wettelijk en juridisch wat lastig. Om nog maar te zwijgen over de dierenbescherming.
En opeens komt Richard Krajicek weer in het spel. Hij is toernooidirecteur. Als die tennissters zich dan toch als varkens willen gedragen, help ze dan een handje. Geen transportbusjes van en naar de baan maar een veekarretje. Een banaan tussen de games door? Gooi ze maar een handvol aardappelschillen toe. Uitrusten op een bankje? Modderbadje klaarzetten! Uitzendrechten a.u.b. naar Animal Planet.
Richard, red ons!