Ze hebben het zelf waarschijnlijk niet eens door. Ze lijken bij het voeren van hun telefoongesprekken niet te beseffen dat de halve coupé meeluistert. Maar na de gemiddelde treinreis van een uurtje kun je als oplettende reiziger, die z’n oren gespitst houdt, op de hoogte zijn van het wel en wee van het privéleven van minstens drie passagiers.
De ‘ze’ in de eerste alinea laat zich nader specificeren tot ‘meisjes tussen de 18 en de 25’. Mannen in diezelfde leeftijdscategorie bellen ook wel in de trein, maar dat gaat heel anders. Dan kun je er als oplettende reiziger alleen maar achterkomen of PSV heeft gewonnen en hoeveel de man die bij je in de coupé zit te bellen de avond ervoor gezopen heeft, en of één en ander nog is uitgemond in een oppervlakkige vrijpartij.
De meisjes pakken het anders aan. Ze zien in de treinbankjes blijkbaar een sofa van een psycholoog en storten hun hart uit bij het meisje tussen de 18 en 25 aan de andere kant van de lijn. En daarmee dus ook automatisch ook bij mij, de oplettende treinreiziger – het is overigens niet zo dat je daarvoor de nieuwste afluisterapparatuur van de AIVD in je tas hoeft te hebben; vaak tetteren ze de twijfels over de huidige verkering met zo’n volume door de coupé dat ook de mensen met oordopjes in, die net even de nieuwste cd van Rammstein checken op Spotify, het prima kunnen verstaan.
Zo kwam het dat ik sinds vorige week weet dat er ergens tussen het Amstelstation in Amsterdam en Rhenen een meisje woont dat tot voor kort de lakens deelde met ene Bart. Maar het ging nu, een paar dagen na de breuk wel weer, al voelde ze zich nog wel een beetje, en ik citeer dus letterlijk, ‘uhuhuhuhuhuhhhh’. Van de andere kant van de lijn kwam daarna waarschijnlijk het advies vanavond vroeg naar bed te gaan, want ze zei ook nog: ‘Inderdaad, ik denk dat ik er vanavond maar eens vroeg induik.’
Even later stond ik te wachten tot de deuren van de trein opengingen en ving ik nog net een ander luid telefonerend mokkel op, dat zei dat je in zulke moeilijke tijden juist je op je familie moet kunnen rekenen. Even overwoog ik niet uit te stappen. Gelukkig deed ik dat wel, want deze column is ook wel lang genoeg zo. Het punt is gemaakt. Al hoop ik stiekem dat de meisjes tussen de 18 en 25 er gewoon mee doorgaan. De amateur-Albert-Verlinde in mij moet ook gevoed worden.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.