Ik zag Hem ongeveer twaalf jaar geleden voor het eerst op tv, toen ik zelf ook een jaar of zeventien was. We zijn generatiegenoten – en eerlijk gezegd vind ik dat al een hele eer. Eerder die middag had ik gevoetbald. Ik lag uitgeteld op de bank. Toen ik Hem zag, drong het besef keihard door: het zat er voor mij echt niet in. En toch was het mooi. Wat een klasse.
RTL zond in die tijd de Shell jeugdcompetitie uit en ik zag Hem iemand uitkappen zoals ik nog nooit iemand een verdediger had zien uitkappen. Even later schoot Hij een vrije trap in de kruising. Prachtig. Daarna nam Hij gewoon een bal aan. Even prachtig.
Dit was Hem. De voetballer aan wie ik mijn voetbalhart de komende zeventien jaar zou uitleveren. Iedere voetballiefhebber moet zo iemand hebben, vind ik. Iemand die hij in voor – en tegenspoed steunt, omdat Hij een bal precies op de goede manier aanneemt. En eigenlijk vind ik dat het bij iedereen mijn Hem moet zijn, want Hij néémt de bal precies op de goede manier aan.
Ik zag Hem na die eerste keer nog veel vaker op tv. Ik zag Hem scoren tegen Ajax en PSV. Tegen Manchester United. Voor Manchesteer United. Vaak beslissend, maar veel belangrijker nog: fraai. Ik zag drie eindtoernooien van Hem mislukken. Maar het is mijn Hem, dus dat lag niet aan Hem. En dat meen ik.
Nog nooit zag ik Hem in het echt. Tot afgelopen woensdag. Een oefenwedstrijdje tegen Italië, waar de Hem van vele Italianen speelt (Pirlo). Mijn Hij goochelde wat met de bal voor de aftrap. Daarna liep Hij vrij. Hij liep fenomenaal vrij. Hij liet met zes lichaamsschijnbewegingen een Italiaan over z’n eigen voeten struikelen. Hij kapte een andere Italiaan uit alsof die er niet stond. Hij gaf een pass met buitenkantvoet die bevestigde dat ik het twaalf jaar geleden goed had gezien. Dit was Hem!
Toen was het rust en werd Hij gewisseld.
Ik moest pissen. Samen met 40.000 andere mensen.
Dirk Kuijt kwam erin.
Omdat ik een trein moest halen en Hij er toch al uit was, vertrok ik in de 88ste minuut. Op weg naar de uitgang stond één of andere lulhannes in een veel te groot windjack aan een andere lulhannes in een blijkbaar ondergeschikt windjack uit te leggen dat diens roltrap ‘tot nader order niet werd ingezet’. Het ondergeschikte windjack knikte en ging pontificaal voor de roltrap staan: tot nader order een stilstaande roltrap bewaken.
Ik kon het allemaal hebben. Ik had Hem gezien.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.