Opeens zag ik het. Eerst was het gewoon een rare leren handtas met een vacht aan de bovenkant. Maar ja, misschien was dat wel mode ofzo. Toen viel mijn blik op de twee treurige ogen in de tas. Dat vond ik wel erg ver gaan voor handtassenmode. Het was geen rare leren tas met een vacht aan de bovenkant. Het was een normale leren tas, maar er zat een hondje in.
Voor mij was het, daar in de bus, de eerste keer dat ik in levende lijve een hondje in een handtas zag. Op tv had ik al weleens een hondje in de handtas van Paris Hilton of een omhooggevallen type uit het Gooi gezien, maar nog nooit in het echt. Nu was het dan zover, nota bene in lijn 2 van Groningen naar De Punt.
Het kwam hard aan. Ik vind namelijk niet dat hondjes, hoe klein ze ook zijn, in handtassen horen. Ja, misschien als je ‘m a la The Flintstones als gebruiksvoorwerp inzet. Daar zijn handtassen immers voor, om gebruiksvoorwerpen in te bewaren. Dat je een niesbui voelt aankomen en een zakdoekhondje uit je tas pakt om je neus in te snuiten. Of dat je ‘m uit je handtas haalt om de laatste restjes van een saucijzenbroodje van je lippen te likken, bij wijze van tissue.
Maar zo zat het niet met dit hondje. Hij werd helemaal nergens voor gebruikt. Hij zat er maar, in z’n handtas. We bleven elkaar aankijken. Hij treurig, en ik ook. De bus stopte. De man (!) met de handtas waar het hondje inzat, maakte aanstalten om uit te stappen. Het hondje hijgde. Misschien mocht hij wel uit z’n handtas wanneer ze eenmaal buiten waren?
Nee. Het hondje bleef in z’n tas. We keken elkaar nog één keer aan, door het raam van de bus. Het was de meest treurige aanblik die ik ooit zag. De bus reed verder. Ik moest zachtjes huilen. En nergens een hondje in een handtas om m’n tranen mee te drogen.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.