Lang twijfelde ik. Kijken of niet. Hét wielermoment van het jaar! Van de eeuw misschien! Maar ja, Oprah. Een zevenvoudig tourwinnaar die dopinggebruik bekent! Maar ja, midden in de nacht.
Gisteren zag ik een foto voorbijkomen. De hotelkamer waar het interview gaande is. Lance Armstrong gesticuleert. Zittend in een stoel, met lelijke schoenen aan en een broek die niet goed bij z’n jasje kleurt. Achter hem jaren ’70-gordijnen en een dressoir met een zwart doosje erop, misschien zitten er tissues in, voor de voorspelde tranen. Onder het dressoir een klein tafeltje met twee glazen water. Eentje voor Oprah en eentje voor Lance. In ieder glas een rietje.
Toen besloot ik om niet te kijken.
In plaats daarvan droomde ik vannacht van die ene keer dat ik Lance Armstrong in het echt – en ja, inderdaad: helemaal volgespoten – tegen een berg op zag stormen. Zoveel kracht. En dan nu dat rietje.
Nee, ik heb gelukkig niet gekeken.
Huilen is nog tot daaraan toe, maar ik had geen zin lijdzaam toe te kijken hoe Lance Armstrong een rietje aan zijn lippen zet. Er zijn grenzen.
Dit stukje verscheen gisteren ook (maar dan in tegenwoordige tijd) op het populaire wielerblog HetIsKoers!
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.
