Woensdagavond won Celtic van Barcelona. Dat is zoiets als Edwin van der Sar die een hele dag geen ‘inderdaad’ of ‘eigenlijk’ zegt. Het gebeurt eigenlijk – sorry, ik zit met Edwin in m’n hoofd – nooit en je moet het koesteren.
Als Celtic een Europese topwedstrijd wint, of ‘m eigenlijk – verdomme, weer die Edwin – alleen al speelt, dan weet je weer waarvoor je het doet, als voetballiefhebber. Celtic-fans supporteren iedere wedstrijd een kleine aardbeving op de seismograaf van het Seismologisch Instituut in Glasgow.
Ik zie de seismoloog van dienst al geschrokken opkijken van zijn spelletje patience als hij woensdagavond rond half elf opeens de naald van de seismograaf een piekje op het papier ziet tekenen. En dan het besef: ah, Celtic speelt thuis. Niks aan de hand. Even later sleept hij weer even geroutineerd als altijd een zes richting een zeven. Uiteraard van de soort klaver.
Celtic-supporters schreeuwen tijdens een Europese topwedstrijd de longen uit hun lijf, en maken daar dan eenmaal weer thuis een gerecht met schapenmaag en niervet van, om weer op krachten te komen na negentig minuten lang schreeuwen. Niet dat aanstellerige gedoe met olé, olé aan het eind van het deuntje. Nee, gewoon schreeuwen. Alsof hun leven, maar vooral de overwinning van hun favoriete voetbalclub, er vanaf hangt.
Het geschreeuw zorgt ervoor dat ik gehypnotiseerd naar het tv-scherm zit te kijken als Celtic thuis speelt. De spelers lijken er ook harder van te gaan rennen, waardoor het leukere wedstrijden worden. Maar eigenlijk – Edwin! – maakt het niet uit waar je naar kijkt als er schreeuwende Schotten bij zijn. Ik denk ook dat schaken uit zou kunnen groeien tot een miljoenenpubliek trekkende kijksport wanneer er 50.000 enthousiaste Schotten toekijken als een Rus met een moeilijke naam zijn paard van F3 naar H4 zet.
De zoveelste discussie over de gevolgen van het gebrek aan een langetermijnvisie op de problemen in de gezondheidszorg bij Buitenhof. Een persconferentie met Fred Rutten en Steve McLaren. Het programma van Harry Mens. Álle programma’s van Beau van Erven Dorens. Het zouden allemaal kijkcijferhits zijn met schreeuwende Schotten in het publiek.
Zelfs zo’n hele lange avond met het gedrocht dat Europa League heet, zou nog best te pruimen zijn als er tot diep in de nacht 50.000 schreeuwende Schotten in de studio bij Wilfred, Johan en René zaten. Misschien ga ik nu te ver.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.