Dieren zijn leuk, lief, stom en/of eng. Alle reden om erover te schrijven dus. Vanaf heden iedere zaterdag een al dan niet op de waarheid berust verhaal waarin dieren de hoofdrol spelen. Deze keer naar aanleiding van een zeehond die bijna zijn meerdere moest erkennen in een rode string..
In Nieuw-Zeeland is een zeehond van een wisse dood gered. De zeehond was op het strand met zijn hoofd verstrikt geraakt in een rood bikinibroekje van het type string en dreigde te stikken. Een wandelaar zag hem en riep de hulp in van een ranger. Nadat de ranger een 230 meterhoge klif was afgedaald, bevrijdde hij de zeehond uit zijn benarde positie.
Een intrigerend verhaal. Vanwege de string die daar zomaar op het strand ligt, en vanwege de oerdomme óf ontzettend geile zeehond die er even aan wilde ruiken. Maar ook vanwege de 230 meterhoge klif. 230 meter, dat is niet een afstand waarop je zomaar alles ziet. Je moet echt opletten.
Dat de wandelaar het gevecht van de zeehond met het minuscule broekje opmerkte, zette me kortom aan het denken. Wat had ik in mijn 29 lentes tellende leven allemaal over het hoofd gezien tijdens het wandelen?
Misschien zat er op mijn zevende, tijdens die ene speurtocht in het bos, wel een uil voor te lezen in een boom slechts honderd meter van mij verwijderd. Of waren er in het vijvertje waar ik achteloos langs liep twee bevers met een waterpomptang in de weer. En wellicht mistte ik toen ook een constant spugende lama die een smultram uitbaatte in het bos. Je weet het niet.
Of die keer dat ik meedeed met de avondvierdaagse en alleen maar aan dat felbegeerde kruisje dacht. Ben ik toen niet gewoon pardoes langs een mol gelopen die mijn hulp nodig had omdat z’n staart vastzat in een was/droogcombinatie, die vanwege het grofvuil dat morgen opgehaald zou worden alvast op straat stond?
En wat te denken van die avond dat ik met een meisje een rustig plekje achter de feesttent opzocht. Was er toen niet een kolonie pissebedden verdwaald in hun zelfgebouwde zandkasteel? Ik zal er nooit meer achter komen. Vanaf nu ga ik beter om me heen kijken. Ik meld me weer als ik op een nacht dronken naar huis strompel en een schildpad het leven red die met twee paar handboeien om z’n poten op z’n rug in het gras naast de kerk lag.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar!
