Paraplu’s, scrabblelichtjes en pudding

Sinds enige weken zendt Omroep Max weer een nieuwe reeks uit van het tv-programma We zijn er bijna. Presentatrice Martine van Os volgt daarin een groep oudere vakantiegangers (lees: bejaarden, maar niet doorvertellen dat ik ze zo noem, want dan wordt Jan Slagter boos) die in ANWB-verband, en met caravan of camper een reis door een bepaald gebied maakt.

Vorig jaar waren ze op Corsica en Sardinië en zorgde bejaarde Rob voor het hoogtepunt van de serie – wat zeg ik, van mijn leven! – door over autorijden op Corsica de volgende quote te produceren: ‘Genieten met dubbel t, anders geniet je niet echt. Ik vind het super… ja, ik vind het zo super! Er zit zoveel variatie in dat rijden hier… schakelen… terug naar z’n 1, terug naar z’n 2, terug naar z’n 3. Heerlijk!’

Deze jaargang, waarin de bejaarden Andalusië onveilig maken, heb ik pas twee afleveringen gezien. Helaas zat daar geen quote in die ik m’n leven lang zal onthouden, maar ik heb al wel heel veel geleerd.

Zo was er in de eerste aflevering een vrouw van het reisgezelschap bezig haar enorme onderbroeken buiten aan een wasrekje op te hangen. Daar leerde ik nog niks van. Ik wist allang dat ook hele grote onderbroeken gewoon moeten drogen. Het gebeurde in het shot erna. Het begon te regenen, maar de vrouw die haar enorme onderbroeken op stond te hangen, begon niet te huilen, zoals ik altijd doe wanneer ik mijn was buiten ophang en het begint te regenen. Nee, ze pakte een paraplu en hing die boven de onderbroeken. Ik viel bijna van m’n stoel. Een paraplu. Boven de was. Briljant!

De volgende aflevering die ik zag, was ik wederom met stomheid geslagen. Ditmaal zat er een echtpaar in het donker voor hun caravan te scrabbelen. Huh? In het donker scrabbelen, dat kan toch helemaal niet? Jawel, als je een mijnwerkerslamp op je kop zet wel. En zo zat het echtpaar met de scrabblelichtjes op de letters gericht er lustig op los te scrabbelen. Waarschijnlijk lag er op de grond naast de man ook nog een pikhouweel. Als de vrouw begon te zeiken over een woord dat hij legde, dan was dat scrabblelichtje en daarmee de schedel van vrouwlief in één klap verleden tijd. Een goede scrabbelaar is overal op voorbereid.

Gelukkig heb ik niet alleen maar geleerd van de afleveringen tot dusver. Dat zou wel erg saai zijn. Ik heb ook genoten met dubbel t. Dat kwam door Arie en Dikky, die ik nog kende uit de vorige serie. Ik wist daarom dat Arie alleen maar kapucijners eet, maar wel ieder jaar de groep verwent met allerlei lekker eten. Hij was voor z’n pensioen cateraar, vandaar. In Andalusië  trakteerde hij op een puddingbuffet.

En zo kwam het dat ik afgelopen maandag  tien minuten lang naar pudding, en alles wat daarmee te maken had, zat te kijken. Het was schitterend. Met dubbel t. Omdat het zo moet van het groene boekje, maar ook uit eerbied voor Rob, Arie, Dikky en alle andere ANWB-bejaarden.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

Één reactie op “Paraplu’s, scrabblelichtjes en pudding”