Een Wim, een Kees, een Arie, een Dikky, een Rob, een Joop (man), een Joop (vrouw), een Gerry. Een zootje caravans, veel driekwartbroeken en uiteraard skistokken die enkel gebruikt worden om mee te lopen. Het zijn de ingrediënten voor een tv-programma van, hoe kan het ook anders, Omroep Max. We zijn er bijna heet het. Zoals je misschien al wel doorhad, gaat het over een groep bejaarden die op vakantie is; Corsica in dit geval.
Gisteren viel ik er tijdens een rondje zappen middenin. Op een wel heel bijzonder moment. Rob was net aan het woord. Hij zat in z’n gestreepte polo uit de ANWB-winkel op een stenen muurtje en sprak, met een bekertje oploskoffie in z’n handen, de volgende woorden: ‘Genieten met dubbel t, anders geniet je niet echt. Ik vind het super… ja, ik vind het zo super! Er zit zoveel variatie in dat rijden hier… schakelen… terug naar z’n 1, terug naar z’n 2, terug naar z’n 3. Heerlijk!’ Nou, toen was ik verkocht. Ik genoott.
Alsof ik die minuut ervoor nog niet genoeg genoten had, was het een paar shots erna gelijk weer raak. Een man – ik denk dat het Wim was – stond naar een struik te koekeloeren en zei: ‘Er zit hier een soort bij… hommelachtig. Zwart. Met prachtige blauwe… het lijkt wel art deco glas… Zo’n soort blauwige kleur is het… En nou is-ie weg.’ Ook Wim liep rustig het beeld uit. Een soort mininatuurdocumentaire waar David Attenborough nog een puntje aan kan zuigen. Prachtig.
Het zijn bijna surrealistische monologen. Vooral ‘Genieten met dubbel t, anders geniet je niet echt’ verdient wat mij betreft per direct een plekje in het spreekwoordenboek. Dat het nergens op slaat maakt niet uit.
Gelukkig was het niet allemaal zo surrealistisch. Ook gewoon shots van vloekende bejaarden die hun caravan uit de modder probeerden te trekken. Altijd hetzelfde sjabloon: man probeert wat, vrouw kijkt toe. Deze keer wel tot in het extreme doorgevoerd, want terwijl de man zich uit de naad werkte om de caravan in beweging te krijgen, bleef het vrouwtje lekker in de caravan zitten.
Het slot van de uitzending stond weer in het teken van een surrealistische scene. Een organisatiemevrouw van de ANWB stond de bejaarden toe te spreken alsof het kinderen van vijf waren. Ze gingen samen soep maken. Iedereen kreeg een ingrediënt en moest daar bij de caravan lekker mee aan de slag. Vol spanning zaten de bejaarden in een kringetje af te wachten welk ingrediënt ze toebedeeld zou worden. De één kreeg een bloemkool in z’n handen gedrukt, de ander een rookworst die in plakjes gesneden diende te worden, en weer een ander moest een pakje tomatensoep met water mengen.
Nadat de bejaarden deze opdrachten allemaal tot een goed einde hadden gebracht – alhoewel één man wel te dikke plakjes worst sneed volgens z’n vrouw -, mocht iedere bejaarde het resultaat van de verrichte arbeid in een grote pan kukelen. Even later zaten ze allemaal lekker van de soep te smikkelen. De gekste soep ter wereld, maar het zag er wel uit alsof ze zaten te genietten, uiteraard met dubbel t.
Bekijk hier de hele aflevering.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.