In de loop der jaren ben ik een aantal keren in Noord-Korea geweest. Daarbij heb ik de Grote Leider drie maal persoonlijk ontmoet. Het waren keer op keer bijzondere ontmoetingen, maar hoe kan dat ook anders bij de man ‘die verscheen uit het licht van de zon en maan’. Daar was ik niet bij, maar nu hij dood is, is het de hoogste tijd mijn persoonlijke herinneringen aan ‘de Geliefde Leider’ met u te delen.
Tien jaar geleden bezocht ik Noord-Korea voor het eerst. Het was een grijze dag in november en ik liep nietsvermoedend door Pyongyang te kuieren. Opeens stond-ie voor me, met een stroopwafel in z’n handen: Kim Jong-il. De zon brak door en uit het niets was het plotseling een mooie lentedag in mei. Dat kon toch helemaal niet? Ik keek eens op m’n mobiele telefoon om de datum te checken, en ja hoor, het was echt mei. Terloops zag ik ook dat mijn display aangaf dat T-mobile nu vijf streepjes bereik had. Ik geloofde m’n ogen niet! Ik maakte een diepe buiging voor Kim, trok m’n winterjas en m’n broek uit, en liep weer verder.
Drie jaar na dit wonder keerde ik terug naar het land van ‘de Vader aller Koreanen’. Opnieuw ontmoette ik hem, ditmaal bij de ijscokraam. Het was warm, dus hij hoefde deze keer het weer en het jaargetijde niet te veranderen. Rustig likte hij aan een ijsje met discodip. Toen het ijsje op was, begon hij opeens heel driftig met z’n armpjes heen en weer te zwaaien. Hij gebood mij om op z’n rug te gaan zitten. Dat deed ik, want wie ben ik om ‘de Zon van het Socialisme’ iets te weigeren.
Vijf minuten lang stond de ‘Redder van het Vaderland’ met z’n armpjes te klapperen terwijl ik bij hem op de rug zat, en toen gebeurde het: we stegen op. Bovenop Kim Jong-il zag ik het Koreaans schiereiland onder me door schieten. Een hele mooie ervaring die ik nooit meer zal vergeten!
Maar het was nog niet gedaan met de ontmoetingen. Twee jaar geleden kreeg ik per flessenpost een uitnodiging om bij ‘de Onoverwinnelijke Generaal’ op bezoek te komen. Ik mocht een week logeren in z’n paleis, dat gemaakt is van 900.000 zuurstokken. Een uitnodiging die ik met graagte aanvaardde.
Eenmaal in het zuurstokpaleis zaten we dan ook gezellig te babbelen over koetjes en kalfjes, tot Kim in één keer een scheet liet en er een geest uit z’n anus kwam zetten. Ik mocht een wens doen. Ik wenste dat een ander groot man, ‘de Geliefde TROS-Presentator’, een theatercarrière zou krijgen waarin het heel snel met hem zou gaan. We weten allemaal hoe dat is afgelopen. ‘De meneer’ heeft de bloemen nog steeds in z’n handen.
Met ‘de Geliefde Leider’ is een groot en opmerkelijk man heengegaan.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.