Bejaarden achter glas

Ze zitten er elke dag, vermoed ik. Helemaal zeker weet ik dat niet, omdat ik niet elke dag langs het verzorgingshuis loop waarvandaan ze de straat nauwlettend in de gaten houden vanachter hun crèmewitte tafels. Meestal liggen er kleine kleedjes op die tafels, die vanuit de verte erg goed lijken te passen bij de kleding die ze dragen – veel beige en bruin. Veel meer valt me niet op in het voorbijgaan, behalve dan dat hun aantal per dag verschilt.

Gisteren ben ik stil blijven staan. Aan de overzijde van de straat waar de bejaarden achter glas op uitkijken, heb ik teruggekeken naar hen. Er zat die dag een gemiddeld aantal bejaarden, tussen de elf en de veertien – er staat ook een varen in de ruimte, waardoor het moeilijk is het exacte aantal bejaarden te bepalen. Twee mannen, de rest vrouw. Met een afwasborstel in mijn hand, die ik zojuist bij de naastgelegen Blokker had gekocht, sloeg ik alles gade.

Bejaarden kauwen veel. Ook als ze niks eten. Eigenlijk is hun mond constant in beweging, een beetje zoals een ijsmachine ijs draait. Traag, maar eindeloos. Behalve als ze praten, dan houdt het gekauw op niks even op. Toen ik voor het verzorgingshuis stond was voor drie vrouwen iets in een blad de aanleiding om een gesprek te beginnen. Een breipatroon ligt voor de hand, maar wie weet waren dit wel hele stoute bejaarden, en bespraken ze nu de laatste trends op het gebied van eetbare postorderlingerie. Ik denk het niet.

Vooral omdat de bejaarde man naast de drie dames geen rode oortjes kreeg en rustig door bleef kauwen. Hij keek voor zich uit en zweeg. Het lijkt mij niet fijn man te zijn in een verzorgingshuis. De verhoudingen zijn er zoek. Demografie is er geen statistiek. In een verzorgingshuis betekent demografie dat je alleen nog maar met die lul van kamer 18 over voetbal kunt praten, omdat al je echte vrienden tussen zes plankjes liggen. In verzorgingshuizen zijn vrouwen de baas. Ik wilde er nog maar niet al te veel aan denken.

Bovendien hadden de drie vrouwen net hun gesprek over breien of eetbare lingerie beëindigd en keken ze nu uit over de straat. Dat deden de bejaarden in dit verzorgingshuis nog het meest: naar buiten kijken. Naar mensen die continu praatten tegen een voorwerp dat ze tegen hun oor gedrukt hielden, naar broeken die soms bijna op enkels hingen, naar aangeklede hondjes zo groot als ratten. Naar rare dingen. In dit geval wees één van de dames op een jongen die met een afwasborstel in z’n handen naar hen stond te kijken. Ik zwaaide en liep door.

Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

11 reacties op “Bejaarden achter glas”