Vroeger kreeg je voor elk schoolreisje een brief mee. Meer voor je ouders dan voor jezelf. In zo’n brief stond waar je heen ging, wanneer je vertrok en wanneer de zogenaamd lege bus weer terug zou komen bij school. Onderaan de brief stond een lijstje met wat je allemaal mee moest nemen om het schoolreisje tot een doorslaand succes te maken. Dat waren fijne lijstjes.
Er stond bijvoorbeeld op dat je zelf een hoeslaken mee moest nemen. En een beker, met daarachter tussen haakjes dat hij van plastic moest zijn. Hetzelfde gold voor bestek. Zwemkleding, ook dat trof je eigenlijk altijd wel aan op zo’n lijstje. Net als regenkleding. Je ging zwemmen, maar tijdens de wandeling ernaartoe kon het wel eens regenen, was eigenlijk de boodschap.
Ondanks dat je regenkleding mee moest nemen, eindigde zo’n lijstje vaak nog met een aansporing om toch vooral ook maar goed weer mee te nemen naar de jeugdherberg of het kampeerterrein. Een grapje. Iedereen, zelfs een kind van tien, weet dat weer niet iets is wat je in een rugzak stopt. Zo’n grapje kan prima in een brief gericht aan kinderen van tien.
Waar het verkeerd gaat, is dat in uitnodigingen voor buurtbarbecues en andere activiteiten voor volwassenen nog steeds te lezen staat dat je goed weer mee moet nemen. Nog erger dan een hogedrukgebied in een tas te proppen, is het verzoek om ‘je goede humeur’ ergens mee naartoe te nemen. Daar word ik juist heel erg chagrijnig van.
En zo kwam het dat ik op een goede dag op een barbecue, waar ik geacht werd zowel mooi weer als een goed humeur mee naartoe te nemen, met zo’n donderwolkje uit strips boven m’n hoofd verscheen. Geen goed weer en geen goed humeur dus. In plaats van goed weer en een goed humeur had ik nog wel een hogedrukspuit meegenomen, waarmee ik alle gasten behoorlijk chagrijnig op een portie slecht weer van heb ik jou daar trakteerde.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.