Afscheidswedstrijd

Bij het kijken naar de afscheidswedstrijd van Edwin van der Sar viel een aantal dingen op. Dennis Bergkamp. Maar die valt altijd op. Ook Marc Overmars viel op. Hij ramde een bal in de kruising. Enkele buikjes van de spelers van het Ajax van 1995 mochten er ook zijn. Met name Nordin Wooter was een heel gezellig pakketje Wooter geworden. Maar hetgeen mij het meest opviel, vond plaats bij de opkomst van de spelers van het Dreamteam dat Edwin van der Sar had samengesteld.

Giovanni van Bronckhorst en Dirk Kuijt maakten deel uit van dat Dreamteam. Feyenoorders. In de Arena. Dat wordt dus tweemaal een fluitconcert. En zo ging het ook. Maar het was een gek fluitconcert. Een vriendelijk fluitconcert haast. Het was het gefluit van mensen die wisten dat ze moesten fluiten omdat er twee Feyenoorders het veld opliepen, maar er eigenlijk helemaal geen zin in hadden. Gezapig fluiten.

De spelers zelf lieten het fluitconcert ook gelaten over zich heen komen. Ik zag Dirk Kuijt zelfs z’n vampierhoektandjes bloot lachen. Het leek een stilwijgende afspraak tussen de oud-Feyenoordspelers en het Ajax-publiek: wij lopen onder die boog van rood-witte ballonnen door, jullie fluiten even, en we gaan weer over tot de orde van de dag. Afscheid nemen van een keeper met grote oren.

Aan dat afscheid kwamen diverse vellen met kip te pas. Ondanks de aanwezigheid van de zanger van Simply Red ontroerde de ereronde van Edwin. Het bijna huilen van de held zelf, de jurk van z’n vrouw, de vlechtjes van z’n dochter. Alles klopte. Behalve de penalty. Op hetzelfde doel waar Jaap Stam ooit spotte met de zwaartekracht, mocht het zoontje van Van der Sar een penalty nemen op z’n vader. Joe legde aan, Edwin redde. Het zag er lullig uit.

De penalty werd bijzonder slecht ingeschoten, dus hem niet pakken was geen optie voor Edwin. Je hebt toch een naam hoog te houden. Aan de andere kant, een penalty van je zoontje pakken, dat doe je eigenlijk ook niet voor het oog van 55.000 toeschouwers en nog eens honderdduizenden tv-kijkers. Die jongen moet na de vakantie gewoon weer naar school. Er was geen goede afloop mogelijk.

Daarom, Edwin, één les voor je volgende afscheidswedstrijd: geen penalty’s meer met zoontjes. Je huurt maar mooi Jaap Stam in voor dat soort geintjes, die jaagt hem wel weer naar binnen bij de catering op de tweede ring. Kun je gewoon stil blijven staan. Verder was je afscheid perfect, zelfs het fluitconcert voor Giovanni van Bronckhorst en Dirk Kuijt was schitterend.

Volg ons Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.

2 reacties op “Afscheidswedstrijd”