Een vergaderkamer op het hoofdkantoor van Aegon. De marketingafdeling is bij elkaar gekomen om allerlei nieuwe plannetjes te bespreken. Eén daarvan is een gesponsorde column op nu.nl. Boven de column de naam van het bedrijf en in de column allerlei linkjes naar producten van Aegon. Prima. Alleen nog iemand vinden die het ding wil schrijven. Wie o wie kan dat nu eens gaan doen…
Op dat moment is waarschijnlijk Frits Barend onder de tafel vandaan gekropen, en heeft hij een half uur ikke, ikke, ikke staan schreeuwen door een megafoon. Op een gegeven moment hebben de jongens en meisjes van Aegon maar toegegeven. Fritsie mocht een column schrijven.
Een andere mogelijkheid is dat iemand tijdens de vergadering heeft geopperd dat het misschien wel een goed idee zou zijn als Frits Barend één van de gesponsorde columns zou gaan schrijven. En dat ze hem daarna hebben opgebeld. Vrijwillig. Maar die kans is niet zo heel erg groot. Dan zou er eerst al iemand bij Aegon geweest moeten zijn die uit zichzelf met de naam Frits Barend op de proppen kwam voor de gesponsorde column, en alsof de hel dan nog niet bevroren is, zou er ook nog eens niemand van de andere aanwezigen gezegd hebben: ‘Frits Barend?! Dat is toch dat ontzettend nare mannetje? Daar komt niks van in. Veto.’
Hoe het ook gebeurd is, het resultaat blijft hetzelfde. Een column van Frits over Edwin van der Sar en het sportpensioen. Of eigenlijk een column over Frits Barend. Want alles wat Frits Barend doet, gaat vroeg of laat toch alleen maar over Frits Barend. Let maar op. Eerst zag Fritsie echter nog kans om even reclame te maken voor z’n blaadje. In de derde alinea van de gesponsorde column: ‘Theo Janssen verwoordt het treffend in de nieuwe Helden: ‘Je hebt als sporter alles bereikt en als het echte leven begint, sta je weer op nul.’
Daarna schrijft hij nog over Michael Boogerd dat deze, door te kiezen voor een wielercarrière, de bewuste keuze heeft gemaakt om in een tunnel te leven. Een prikkelende fantasie werpt zich op bij het lezen van die frase: Frits Barend die er al dan niet bewust voor kiest om z’n verdere leven in een tunnel door te brengen. Of onder een viaduct, dat zou ik ook al prima vinden. Wishful thinking.
Na dat gedachtesprongetje is het tijd om de apotheose van de column te lezen. Via wat pathetisch geneuzel over Edwin van der Sar legt Frits Barend de link tussen topsporters en politici. De conclusie is dat een politicus nog niet in z’n hele lijf heeft wat een topsporter in z’n kleine teen heeft. ‘Ik spreek uit ervaring’, zo sluit Frits af. Een laatste zin die niet alleen weer over Fritsie zelf gaat, maar ook nog eens nergens op slaat. Hij is noch topsporter, noch politicus geweest. Frits Barend is alleen maar een onuitstaanbare lul geweest. En dat is hij nu nog.
Volg ons op Facebook en vind ons leuk op Twitter. Of andersom. Kijk maar.