Zou je Ruud Gullit, wanneer je hem twaalf miljoen euro in het vooruitzicht stelt, ook in een clownspak van een skipiste af kunnen laten rollen terwijl er beneden negen hongerige leeuwen staan te wachten? Het antwoord is vermoedelijk afhankelijk van hoe de garderobe van Estelle Gullit er op dat moment bij hangt. Ik heb een beetje het idee dat zij bepaalt wat Ruud allemaal wel en niet moet doen voor hoeveel geld.
Een blond kutwijf die alles voor je bepaalt, terwijl jij ooit de beste voetballer van de wereld was, dat klinkt behoorlijk tragisch. Zeker als ze je naar Tsjetsjenië stuurt, om daar voor een paar miljoen het speeltje van één of andere verkrachtende machtspotentaat te gaan coachen, die je bij het minste of geringste door je knieën dreigt te schieten. Het gebeurde Ruud en nu is hij weer terug. Ontslagen. Voor de zoveelste keer.
Ook dat is tragisch. Waar Ruud ook maar een trainingspak aantrekt en op een fluitje blaast, daar is hij binnen een jaar weer uitgefloten. Trainingspak inleveren en wegwezen. Voetbalkenners zeggen dat dat komt doordat hij een slechte trainer is. En dat klopt denk ik ook wel. Wie zelf tijdens z’n carrière als een wild paard door de wei liep te draven, is meestal ook geen goede ruiter (vrij naar Co Adriaanse).
Een tragisch bestaan dus. Of toch niet? Want met dat wilde gedraaf van ‘em werd hij in 1988 Europees kampioen en schopte hij het in 1989 tot Wereldvoetballer voetballer van het jaar. Wie heeft daar niet van gedroomd? En een paar maanden in een compound nabij Grozny zitten is ook zo’n ramp nog niet als je de hele tijd kunt staren naar een loonstrookje met een paar nullen erop. In de wetenschap dat het blonde kutwijf waar je mee bent getrouwd ergens heel ver weg een glas prosecco zit te drinken met andere hysterisch door elkaar heen pratende nepwijven, is het misschien zelfs wel fijn. Je zou kunnen zeggen dat zo iemand in principe te benijden is.
Toch kan de eindconclusie alleen maar zijn dat Ruud Gullit een tragisch bestaan leidt. Daarvoor kun je al het bovenstaande eigenlijk vergeten en hoef je alleen maar een minuutje naar hem te luisteren. Ruud doet verbaal gezien maar wat, zoals hij het zelf ongetwijfeld zou formuleren. Hij slaat alleen maar onzin uit. Zo zat hij ooit bij Pauw & Witteman aan tafel om te praten over het groene aspect van het Nederlands-Belgische WK-bid. Ruud Gullit die een kwartier over duurzaamheid lult; daarna pak je bijna vrijwillig het eerstvolgende vliegtuig naar Grozny.
Zo’n pratende Ruud, dat is voor ons tragisch, maar voor Ruud nog meer. Wij kunnen er om lachen. Hij neemt zichzelf serieus.