Het zijn toch al een beetje lullige sporten. Tafeltennis en badminton. Voorwerpen over een net slaan is prima, maar zoek dan in godsnaam iets uit wat meer weegt dan vijf gram. Een tennisbal, of desnoods een volleybal. Voor mijn part sinaasappels. Kun je wel het dingetje dat je over het net mept, noemen naar een ruimtevaartuig, het blijft toch een beetje sneu. Hetzelfde geldt voor tafeltennis, en die hoefden daarvoor hun balletje niet eens naar een ruimtevaartuig te noemen.
Beide sporten zijn ook een beetje sneu omdat de rest van de wereld ze ziet als tijdverdrijf op de camping. Dat geldt ook wel voor voetbal, maar dat is toch een ander verhaal. Al was het maar omdat bij voetbal op de camping je ruimtevaartuig nooit blijft steken in je goedkope Super U racket (dat dan maar weer één letter meer heeft dan raket) met een roze lint om het handvat heen gewikkeld. Bij voetbal op de camping komt er ook nooit een deukje in de bal als-ie iets te hard op een stenen ondergrond terechtkomt. En voetbal op de camping kan gewoon doorgaan bij windkracht 3.
Dat zowel tafeltennis als badminton belangrijke campingbezigheden zijn, is er vermoedelijk de oorzaak van dat de minder recreatieve beoefenaars van deze sport in wedstrijdverband gekleed gaan als idioten. Want zo is het. Ik zag het de afgelopen tijd weer bij het in Nederland gehouden WK tafeltennis, dat een leuk onderonsje van allerlei Chinezen met verschillende nationaliteiten bleek.
Elke Chinees met een bepaalde nationaliteit droeg wel weer zo’n kort katoenen broekje uit begin jaren ‘90, dat tot ver boven de navel was opgetrokken, een polo met het model van een vuilniszak, en als het even meezat had de Chinees met een bepaalde nationaliteit ook nog een haarband om. En dan maar in je gekke pakkie het balletje als een spasticus over het netje slaan. Voor badminton geldt ongeveer hetzelfde, behalve dan dat het balletje een shuttle is, en natuurlijk dat Dicky Palyama voor Nederland meedoet – ik wou zijn naam toch graag even noemen.
Die gekke pakjes trekken ze volgens mij aan om zich af te zetten tegen het campingimago van beide sporten. Overcompensatie. Als ze op de camping met een biertje in de hand en een kleurige bermuda aan onze sport staan te bedrijven, dan doen wij juist het andere uiterste. Die gedachte. Je als een debiel verkleden om toch serieus genomen te worden. Bij mij werkt het op de een of andere manier averechts.