Sinds gisteravond is het officieel: Real Madrid is een lul. Al langer was Real Madrid officieus een lul, maar door gisteren behoorlijk onterecht het cuppie van de Koning te winnen, werd het lulschap van Real Madrid officieel bekrachtigd. Het is wel jammer dat Real Madrid nu officieel een lul is. Real Madrid hoeft helemaal geen lul te zijn. Ze hebben een prachtige historie, een schitterend stadion en enkele hele fijne spelers. Eigenlijk zijn alle ingrediënten aanwezig om geen lul te zijn.
Dat Real Madrid toch een lul is, heeft het aan een aantal factoren te danken. Allereerst is daar de koopwoede van Real Madrid. Aan het begin van elk seizoen draaien ze er een paar keer aan een groot rad met alle spelers ter wereld erop; de spelers waarop het rad stil blijft staan, worden gekocht. Hans van der Togt als Technisch Directeur. Betalen doen ze met geld dat ze niet hebben.
Factor twee is de coach. Een klein mannetje met een Napoleoncomplex. José Mourinho heet-ie. Eigenlijk is hij een Louis van Gaal zonder lederhosen. En zonder Truus, die eens in de zoveel tijd een beetje redelijkheid in die botte kop van Louis probeert te lullen. José heeft een Truus nodig. Zonder een Truus stelt José soms z’n beste speler niet eens op, of wisselt hij hem na 70 minuten, zoals gisteren gebeurde. Ik heb het natuurlijk over Mesut Özil. Hem niet opstellen is zoiets als een pak melk bij deze zomerse temperaturen buiten de koelkast bewaren. Waanzin en (spel)bederf.
Mesut Özil, hij hoort uiteraard ook bij de enkele hele fijne spelers van Real Madrid waar ik het eerder over had. Helaas staan er tegenover die enkele hele fijne spelers ook wat andere, veel minder fijne spelers. Tezamen vormen die veel minder fijne spelers de derde factor die van Real Madrid een lul maken. De spelers die ik bedoel, zijn in onwillekeurige volgorde: Christiano Ronaldo, Pepe en Sergio Ramos.
Christiano Ronaldo noem ik als eerste, omdat die natuurlijk best goed kan voetballen. Het probleem is dat hij dat zelf weet. En daardoor vindt hij nu ook dat hij heel goed heel veel gel in z’n haar kan smeren, heel goed na afloop van een wedstrijd z’n gebruinde torso kan laten zien, heel goed een balletje op z’n schouder terecht kan laten komen en heel goed heel lang met de bal lopen zonder te kijken of er een ander mannetje in het wit vrij staat (terwijl Özil eigenlijk altijd vrij staat).
Dan Pepe. Dat klinkt heel lief, Pepe. Kwam mijn schattige poedeltje van het Iberisch schiereiland, dan had ik hem Pepe genoemd. Deze poedel Pepe had waarschijnlijk meer gekund met een bal dan voetballer Pepe. Voetballer Pepe kan namelijk alleen maar mensen die een bal aan hun voeten hebben een ontzettende rotschop verkopen. Poedel Pepe haalt gewoon een bal op en geeft hem dan weer terug.
De grootste gek van Real Madrid is Sergio Ramos. Die vliegt een hele wedstrijd langs de rechterzijlijn heen en weer en neemt alles mee wat beweegt. Soms een bal, maar meestal zijn het ook weer de benen van een ander. Tussendoor bemoeit hij zich ook nog eens met alles wat er nog meer op het veld gebeurt. De André Ooijer van Spanje.
Deze Spaanse idioot deed gisteren na de bekerwinst gek genoeg het enige juiste: hij liet het cuppie van de Koning uit z’n handen vallen, waardoor het onder de spelersbus terechtkwam. Van het cuppie van de Koning is weinig meer over dan wat platgewalst metaal. En dat is precies wat een lul als Real Madrid verdient in haar prijzenkast.
Wees geen lul en volg ons op Twitter!