Al jaren loopt hij in een smoking feesten en partijen af om de mensen op een liedje te trakteren. Meestal zingt-ie You’ll never walk alone . Dat nummer is een beetje z’n handelsmerk geworden. Gek, want het is niet z’n eigen nummer, maar dat maakt Lee schijnbaar niet uit. Lee heeft nog een handelsmerk. En ik heb het nu eens niet over dat gedoe met z’n elleboog; daar is al genoeg over geschreven. Ik heb het over de gouden microfoon waar Lee immer doorheen staat te galmen.
Ik vind dat raar, een zanger met een gouden microfoon. Alsof Lee continu door een oeuvreprijs die hij ooit van de TROS heeft gekregen, staat te zingen; dat gevoel krijg ik er een beetje bij. Nu weet ik wel dat het geen oeuvreprijs is, dat zou een beetje overdreven zijn voor iemand die alleen maar bekend is vanwege z’n vertolking van You’ll never walk alone. Maar toch zit ik er mee. Wat heeft Lee ooit bezield om door een gouden microfoon te gaan zingen? Het ding fascineert me.
Is het van echt goud, of is het een normale microfoon die door mevrouw Towers op een goede namiddag goud is gespoten met een spuitbus van de Xenos? En weet Lee daar dan van, of vertelt mevrouw Towers tegen Lee dat het een heel duur ding is? Hoe zingt het door goud? Heeft Lee z’n gouden zegelring speciaal bij de microfoon uitgezocht? Het zijn allemaal vragen die ik zou stellen wanneer ik presentator van Koffietijd was en het echtpaar Towers eens een bakkie bij me kwam drinken.
Ik zou ook nog vragen hoe hij in godsnaam toch aan die naam komt. Lee Towers. Waarschijnlijk is het bedoeld om hem een internationale uitstraling te geven, maar wat mij betreft bereikt hij er juist het tegenovergestelde mee. Het is eigenlijk gewoon een pornonaam. Lee Towers, ik zie iemand met zo’n naam al met z’n blote billetjes tegen het glas van een beslagen hijskraancabine aan staan, terwijl een camera vastlegt hoe hij met z’n gouden pik een vrouw te grazen neemt in de film Love is in the air…, of een andere dubbelzinnige titel natuurlijk.
Ik situeer een pornofilm met Lee Towers natuurlijk niet voor niets in een hijskraan. Voor Lee Lee werd, was hij een Leen. Leen Huijzer, een Rotterdamse hijskraanmachinist. Zou Leen in die tijd ook, uiteraard gekleed in een smoking, de hele godganse dag dingen hebben gehesen vanuit z’n eigen gouden hijskraan? Ik hoop het wel. En het zou ook logisch zijn. Waarom zou iemand immers wel liedjes gaan zingen in een smoking, met een gouden microfoon in z’n klauwen, en dan ineens daarvoor niet hebben gehesen met een smoking aan en een gouden hijskraan onder z’n reet?
Lee Twitter was een betere artiestennaam voor Leen geweest. Volg ons op Twitter!