Afgelopen weekend las ik een interview met Royston Drenthe in het blad NUsport. In één adem en met een gefronst voorhoofd las ik het uit. Het was het mooiste, maar toch ook wel gekste interview dat ik ooit las. Dat Royston een beetje een excentrieke kwibus was, wist ik al sinds het incident met de stift op z’n truitje, maar als je het zo op vier A4’tjes leest, dringt het nog meer door. Omdat u niet allemaal een abonnement heeft op NUsport een korte samenvatting van het surrealistische interview dat Bart Vlietstra hield met Royston Drenthe.
Het interview vond uiteraard plaats in Alicante, waar Royston woont en af en toe met 180 kilometer per uur doorheen jakkert. Niet toen Bart Vlietstra aankwam in de Zuid-Spaanse kustplaats; toen zat Royston gewoon thuis, met z’n telefoon uit, terwijl hij tegen Bart had gezegd dat hij maar even moest bellen voor een routebeschrijving naar z’n huis. Met behulp van wat aanwijzingen van vriendelijke Spaanse mannetjes had Bart uiteindelijk toch het huis van Royston weten te vinden. Het excuus van Royston? Hij voelde zich niet lekker, keelpijntje, en hij werd helemaal para van zijn telefoons. ’t Is wat, het bestaan van een profvoetballer.
Maar goed, Bart was binnen. Bart was niet alleen. Zoals het een goed neger betaamt had Royston een verzameling homies op de bank geposteerd, waaronder een zekere Mario, een Spaanse vriend. Deze Mario was een elektricien en had al heel wat meegemaakt volgens Royston. Zo was hij bijna doodgegaan toen er iets misging bij een flat en – en nu citeer ik – alle stroom van die flat door z’n lijf ging. 36 uur lag Mario in coma, maar hij overleefde het. Volgens Royston was Mario een overlever. Net als hijzelf. Daarbij zal Royston wel hebben gedoeld op de eerder gememoreerde situatie waarbij er per ongeluk een stukje stift op z’n witte truitje terechtkwam.
Die avond bleef het daarbij. Het echte interview zou de dag erna plaatsvinden, ergens in de stad, waar ze ook nog een mooie locatie voor een foto zouden zoeken, zo besliste Royston. Dat zou er de dag erna in uitmonden dat Royston nog veel meer gekke antwoorden gaf en hij naast een stenen leeuw de blik van de stenen leeuw probeerde te imiteren. Een beeld dat ik u niet wil onthouden, daarom onder dit stukje een foto van die foto.
Na een autoritje waarbij Drenthe eerst klaagde over oorpijn en vervolgens de muziek zo hard aanzette dat praten onmogelijk werd, kon het interview beginnen. In het gesprek lepelt Royston zinnen als ‘Nu kunnen we ons fixeren op hetgeen waar we ons op moeten fixeren.’, ‘Ik doe wat ik denk dat ik moet doen.’,‘Dat is iets wat Royston eigen is.’ en ‘Ik zag mezelf al met m’n kontje in Italie zitten. Mooie club, man, Juventus.’ op, en zegt hij dat hij helemaal geen maagzweer had, maar er gewoon een gat in z’n slokdarm zat, waarvoor hij nu elke dag een maagpil moet slikken. Hetgeen hem naar eigen zeggen heel veel stress oplevert.
Het meest surrealistisch wordt het echter in een omlijnd kader waar het privéleven van Royston aan de hand van korte vragen geduid wordt door Royston zelf. Zo antwoordt Royston op de vraag of hij al in het Spaans denkt, dat hij het liefst hardop in het Nederlands denkt. Praten noemen we dat, Royston. Koken doet hij ook niet. Hij werkt. Koken doet z’n vrouw. Op de logische vervolgvraag of hij een man van traditionele verhoudingen is, produceert Royston het volgende waanzinnige antwoord: ‘Als een vrouw er iets bij wil doen omdat ze zich verveelt, is dat prima. Maar je moet weten dat mijn vrouw pas is bevallen van een klein jongetje genaamd Desley Ricky Drenthe, dus die moet zich daar sowieso honderd procent op fixeren.’
Daarna babbelt hij nog wat over een werkster die hij overal waar hij een huis heeft, mee naartoe sleept, en als klap op de vuurpijl beantwoordt hij nog de vraag wat zijn uitlaatklep is. ‘Dutjes. Vele dutjes doen.’ Ik gun Royston zijn dutjes, die hij op de één of andere manier als uitlaatklep gebruikt, van harte. Als hij af en toe, tussen het dutten door, ook maar eens een interview geeft.
Volg ons op Twitter of we bekladden al uw kleding met een stift.