Het nieuwe jaar is in zicht en dat betekent dat een aantal oud-internationals zich kunnen opmaken voor een voetbalwedstrijdje tegen de Koninklijke HFC uit Haarlem. De voormalig topvoetballers spelen tegen HFC omdat het de oudste voetbalclub van Nederland is. Tenminste, ik neem aan dat dát de reden is.
In 1879 richt Pim Mulier HFC op. Daarmee wordt HFC zomaar de eerste voetbalclub van Nederland. Ter ere van de oprichting van ’s lands eerste voetbalclub wordt er een groot feest gehouden. Er is zelfs een wedstrijd georganiseerd, maar de tegenstander komt niet opdagen. Het mag de pret niet drukken.
De daaropvolgende competitie komt het telkens voor dat de tegenstander het liet afweten. Het kan de HFC’ers weinig schelen; ze winnen elke wedstrijd reglementair met 3-0. Of 0-3 als ze een uitwedstrijd moeten ‘spelen’. Het publiek begint te morren, maar Mulier, naast oprichter ook trainer, verklaart wekelijks bij Humbert Otan dat het vooral om de drie punten gaat. Het eerste jaar van HFC blijkt het meest succesvolle uit de historie: 102 punten.
Het opzienbarende seizoen gaat ook aan de scouts niet voorbij. Frans Vriens, de behendige rechtsbinnen van HFC, wordt hier het slachtoffer van. Piet de Visser, inderdaad opa van, ontdekt hem. Frans Vriens verlaat HFC. Een keuze waar hij later spijt van krijgt, want door het ontbreken van andere clubs, raakt Vriens maar liefst vijf jaar geen bal aan. Hij zal later nooit meer de oude worden.
Het verhaal van Vriens is van generatie op generatie doorverteld als een waar spookverhaal. Dat heeft zo zijn gevolgen. Waar kinderen bij andere clubs enthousiast worden wanneer een man in lange regenjas en blocnote hun wedstrijd staat te bekijken, slaat de angst bij de kinderen van HFC om het hart. Niemand wil zich in de kijker spelen.
Vijf jaar lang lijkt HFC onverslaanbaar. Humbert Otan laat er analyse na analyse op los, maar kan niet verklaren waarom HFC geen verliespunten heeft. Iedereen weet inmiddels de reden, maar Otan niet. Als in 1888 Sparta wordt opgericht en HFC zijn echte eerste wedstrijd speelt en verliest, weet Otan niet wat hem overkomt. Wat een lul. Toegegeven, het is een verschrikkelijk einde van dit stukje, maar wel fijn om Otan een lul te noemen.
Zo sluit ik het jaar graag af: een historisch zeer verantwoord stukje over HFC tikken en dan gewoon Humbert Otan aan het einde een lul noemen.
Komt u uit Haarlem of een andere plaats, volg ons dan op Twitter!