Vorig jaar voltrok zich op dit zeer belangrijke weblog een polemiek die z’n weerga niet kende omtrent de onvolprezen Top 2000. Confrere Pat en ik gaven elkaar van jetje over het lijstje dat wordt samengesteld door spijkerjackies dragende veertigers en vijftigers. Leest u hieronder nog een keer hoe ik op indrukwekkende wijze mijn gelijk weet te halen…
Het begin:
Ergens in een studio die is aangekleed als café wordt sinds het bestaan van de Top 2000 tussen kerst en oud en nieuw een tv-programma gemaakt dat is gewijd aan de hitlijst die vijfentwintig jaar geleden een goed beeld zou hebben gegeven van de hedendaagse popmuziek. Dit tv-programma is nog erger dan de gedateerde hitlijst. En dat komt door het publiek. Daar zitten namelijk de mensen die de Top 2000 samen hebben gesteld. Zichzelf hip vindende veertigers en vijftigers die zo ongeveer rond 1983 onder een steen zijn gaan liggen, waarschijnlijk een Rolling Stone. Volgens hen is er na dat jaar geen goede muziek meer gemaakt.
Dit is al erg genoeg, maar in het tv-programma Top 2000 a gogo mogen ze ook nog eens op een ‘gezellige’ manier blijk geven van hun hang naar de jaren ’70 en daarvoor. Zo komt het dat we allerlei bebrilde grijsaards in een coltrui en een colbertje mee zien zingen met elke muzieknoot die ook maar gespeeld wordt. Dat is immers zo gezellig. Jammer dat het op mij overkomt als een groep debielen die niet meer in contact staat met de werkelijkheid en dit eens per jaar even kan vergeten door via de teletijdmachine van Matthijs van Nieuwkerk en muziekkenner Leo Blokhuis in het parallelle universum van de Top 1970 a gogo te belanden.
Zo af en toe struint Matthijs ook met de microfoon door dit parallelle universum. De mensen mogen dan zeggen wat hun favoriete plaat aller tijden is. Het is salonfähig een plaat op te noemen die helemaal niemand kent. Nadat ze de artiest en de titel van de plaat genoemd hebben, is het zaak zo interessant mogelijk de zaal in te kijken. Een blik die moet zeggen: kijk mij eens de popkenner uithangen. Ook proberen ze muziekkenner Leo Blokfluit ermee te imponeren. Voor mij spreekt uit die blik dan ook alleen maar dat ze graag de blokfluit van Blokhuis eens in de mond zouden nemen.
Het komt ook wel eens voor dat iemand een plaat noemt die wel bekend is bij andere mensen in de zaal. Middels een applaus laten ze op zo’n moment hun waardering blijken. Een gek fenomeen is dat; iemand die applaus krijgt voor het juist opnoemen van z’n eigen lievelingsliedje. Waarschijnlijk bedoelen ze het dan ook als een steunbetuiging aan de uitvoerende artiest. Niet minder gek trouwens. Applaudisseren voor iemand die al een tijdje onder de grond ligt of zich op z’n minst op dat moment laat fêteren door drie hoeren en een scheepslading cocaïne.
Het Top 2000 publiek is inmiddels alle schaamte voorbij. Vrolijk klappend en zingend vervolgt het programma met een quizje voor bekende Nederlanders. Geheel in de stijl van het programma hebben ze vaak de verschrikkelijkste BN’ers uitgenodigd die voorhanden waren. U moet dan denken aan types als Bart Chabot. Bij dit quizje vinden de hippe grijsaards het leuk om antwoorden voor te gaan zeggen aan BN’ers. Wederom om Leo een blokfluit in z’n broek te bezorgen waarschijnlijk.
Hierna is het weer tijd om terug te gaan naar de eenentwintigste eeuw, die in hun geval een nieuwe steentijd is. Door dit gedrag is het nummer dat hen het best beschrijft waarschijnlijk langs ze heengegaan. Creep van Radiohead. Een band die overigens niet bij de eerste 1000 is te vinden in de Top 2000.
Reactie confrere Pat:
Ergens in een studio die is aangekleed als café wordt sinds het bestaan van de Top 2000 tussen kerst en oud en nieuw een tv-programma gemaakt dat is gewijd aan de hitlijst die vijfentwintig jaar geleden een goed beeld zou hebben gegeven van de hedendaagse popmuziek. Dit tv-programma is fantastisch. En dat komt door de muziek. Veertigers en vijftigers, geboren in het tijdperk toen muziek nog ambacht was hebben hun verfijnde keuze gemaakt. Daar rolt een hele fijne lijst met platen uit. Gelukkig weinig platen van na 1983, zoals iedereen weet, het jaar dat voor het laatst goede muziek verscheen.
Dit is op zich al mooi. Als toetje mogen ze in het tv-programma Top 2000 a gogo ook nog eens op een gezellige manier blijk geven van hun hang naar de jaren ’70 en daarvoor. Zo komt het dat we allerlei bebrilde grijsaards in een coltrui en een colbertje mee zien zingen met elke muzieknoot die ook maar gespeeld wordt. Dat is ontzettend gezellig. Op sommige mensen komt dit over als een groep debielen die niet meer in contact staat met de werkelijkheid en dit eens per jaar even kan vergeten door via de teletijdmachine van Matthijs van Nieuwkerk en muziekkenner Leo Blokhuis in het parallelle universum van de Top 1970 a gogo te belanden. Dit is natuurlijk onzin.
Zo af en toe struint Matthijs met de microfoon zijn kroegje af. De mensen mogen dan zeggen wat hun favoriete plaat aller tijden is. Vaak noemen ze een plaat die helemaal niemand kent. Een bron van nieuwe ideeën. Leo Blokhuis kan trots zijn op zijn volgelingen.
Het komt ook wel eens voor dat iemand een plaat noemt die wel bekend is bij andere mensen in de zaal. Dit is dan vaak een klassieker waarbij alleen het horen van de titel voor een ge-erecteerde penis zorgt. Een zogenaamd ‘kippenlul-moment’. Een welgemeend en tevens verdiend applaus volgt. Dat de uitvoerend artiest zich 3 decennia eerder van de planeet heeft gesnoven maakt de kracht van het liedje alleen maar groter. Er wordt geklapt en gedanst en gezongen. Nederland op zijn best. Voorts volgt er een quiz. Ad Visser schuift aan om de verwarde eerste dagen van Bonnie komt Clair luister bij te zetten. Een fragmentje wordt ingestart en Ad mag, nadat Leo kundig het liedje halfweg afkapt, verder zingen. Hiermee verdient hij terecht een punt.
Hierna is het weer tijd om terug te gaan naar de eenentwintigste eeuw. De eeuw waarin Ali B en Lange Jaap en Frans D de hitlijsten domineren.
Mijn voor confrere Pat vernietigende antwoord:
Om een einde te maken aan de zich nu al maanden op dit weblog voortslepende discussie tussen Pat en mij omtrent de Top 2000, volgt hieronder een bloemlezing uit de lijst. Deze nummers zijn per lot getrokken onder streng toezicht van notaris Stobbe. Het geeft dus een objectief beeld van de Top 2000. U kunt nu zelf een oordeel vellen over deze hitlijst, in plaats van de bevooroordeelde meningen en de populistische propaganda van de schrijvers van onuitstaanbaar.nl te moeten lezen.
Ik hoop van ganser harte dat deze polemiek tussen Pat en mij hiermee ook tot het verleden behoort. Ik wil niet terechtkomen in een situatie als die van Arnon Grunberg en A.F.Th. van der Heijden. Pat kan verdomd lekkere schnitzels bakken namelijk. Enfin, dit is de lijst met de per lot gekozen nummers uit de Top 2000:
- Nummer 505: Whitney Houston – I will always love you
- Nummer 79: Marco Borsato – Rood
- Nummer 1457: Bonjovi – Keep the faith
- Nummer 151: Bonjovi – Bed of roses
- Nummer 495: Bonjovi – It’s my life
- Nummer 1095: René Klijn – Mr. Blue
- Nummer 12: Meatloaf – Paradise by the…..
- Nummer 634: Rita Hovink – Laat me alleen
- Nummer 328: Barbra Streisand – Memory
- Nummer 1640: Zangeres Zonder Naam – Mexico
- Nummer 250: Michael Jackson – Heal the world
- Nummer 1992: Kelly Family – David’s song
- Nummer 553: Benny Neyman – Waarom fluister ik je naam
- Nummer 34: Robbie Williams – Angels
- Nummer 1157: Frans Bauer – Heb je even voor mij
- Nummer 559: Celine Dion – My heart will go on
- Nummer 1911: René Froger – This is the moment
- Nummer 70: ABBA – Dancing Queen
- Nummer 1068: Roxette – Listen to your heart
- Nummer 538: Europe – The final countdown
- Nummer 1348: BZN – Just an illusion
- Nummer 1190: André Rieu – The second waltz
- Nummer 1414: Vader Abraham – Het kleine café….
- Nummer 1707: Willeke Alberti – Samen zijn
- Nummer 1610: Lee Towers – You’ll never walk alone
- Nummer 1012: Spinvis – Voor ik vergeet