Waar in Godsnaam te beginnen met dat wijf helemaal tot aan de grond toe af te branden, dat dacht ik direct na het lezen van een artikeltje op nu.nl met de kop ‘Connie Breukhoven overwoog emigratie’. Zo tenenkrommend was de inhoud van het artikel. Even later dacht ik: Connie Breukhoven afbranden is geen goed idee; plastic stinkt enorm als je het in de fik zet. Het is voor mij erger dan voor haarzelf.
Maar er moest wel iets gebeuren. Een stukje op een zeer invloedrijk weblog dan maar. U leest het op dit moment. Nou, Connie overwoog dus een emigratie. Dat klinkt als heel goed nieuws. Voor ons dan. Niet voor de inwoners van het derdewereldland waar ze naartoe wilde gaan. Want zo zat het; Connie wilde naar een land met veel negers emigreren. Lekker helpen, met een dikke laag make-up op haar plastic hoofd (Connie heeft ook geen beeld in Madame Tussaud, ze gaat er gewoon af en toe zelf staan) en een cameraploeg in haar nek, waarschijnlijk.
Een eerste reactie op die overweging van haar was: doe het niet Connie, ze hebben het daar al zo zwaar!
Aids, honger en Conny Breukhoven, ze worden vaak in één adem genoemd. Nou, nou, meneer Zwoebe, is dat niet wat al te cru, hoor ik u een beetje denken. Nee hoor. Ze verdient het, dat zult u aan het begin van de volgende alinea wel zien als ik daar een quote neerzet die is te lezen in het artikeltje op nu.nl. Daar komt-ie al:
‘Het is een enorme stap en wanneer je dat doet, krijg je wel de ogen van de pers in je rug: ze houdt het vast maar een jaartje vol’. Deze quote gaat dus over haar voorgenomen emigratie naar een land met veel hongerige negers. Ik hoop dat u de hypocrisie en het stuitende narcisme doorheeft. Voor degene die het niet ziet: WIE ALS EERSTE DENKT AAN WAT DE PERS ER VAN ZAL VINDEN BIJ DE OVERWEGING OM AAN ONTWIKKELINGSWERK TE GAAN DOEN, IS ONGENEESLIJK ZIEK IN HET HOOFD! En zo iemand verdient het met Aids en honger in één adem genoemd te worden. Dat is niet cru.
Dat de kop van het artikeltje de verleden tijd van het werkwoord ‘overwegen’ in zich draagt, impliceert al een beetje dat het uiteindelijk niet tot een emigratie naar een hongerland is gekomen. Volgens Connie had dat niks met de pers te maken, maar stonden er opeens twee kleinkinderen op de stoep waar ze voor moest zorgen. Dochter Costanza verhuisde en Semmy en Soraiya moesten per se hun school afmaken in Amsterdam. Semmy en Soraiya zijn peuters. Ik hoop dat u in dit geval de bijtende ironie zelf ziet; ik leg het u niet meer uit, m’n Caps Lock-krediet is op.
Zelf heb ik trouwens ook wel eens zoiets aan de hand gehad. Ik stond op het punt een pilletje uit te vinden die alle kankers in één klap zou genezen, maar toen kwam er net een programma met Ron Brandsteder op de tv. Is het er niet meer van gekomen. Of, zoals Conny wordt geparafraseerd over haar emigratieplannen, de verwachte problemen met de pers en de kleinkinderen die op de stoep stonden: ‘ze was vastbesloten het tegendeel te bewijzen, maar het liep anders dan verwacht.’