Eén keer per week parkeert Zwoebe zijn klapstoel in een straat of plein in Groningen en zal hij zijn onomwonden mening geven over de straat of het plein waar hij zich die week heeft opgehouden. Vandaag de Rode Weeshuisstraat.
Bij het bedenken van deze rubriek, verheugde ik me al op het moment wanneer ik over de Rode Weeshuisstraat zou kunnen schrijven. Omdat ik een beetje zelf in de hand heb wanneer ik over welke straat schrijf, is hij al als vierde aan de beurt. Dat is het voordeel van columnist zijn voor een zeer belangrijk weblog; je kunt zelf bepalen waar je, wanneer in je klapstoeltje gaat zitten. Niet elke columnist kent overigens die luxe. Je hebt ook columnisten zonder klapstoel. Maar dat terzijde.
Nou ja, terzijde; niet helemaal. Want ik ben toevallig wel een columnist die zich de luxe van een klapstoel kan veroorloven. Dus daar zat ik dan met m’n thermoskan thee in de Rode Weeshuisstraat, de straat waar ik zo graag wat over wilde schrijven. Dat ik er zo graag over wilde schrijven, had niet veel met de gebouwen in de Rode Weeshuisstraat te maken. Het Rode Weeshuis is inmiddels heel lelijk grijs geverfd, en ook de achterkant van de V&D is moeilijk een literaire inspiratiebron te noemen.
Toch heeft die V&D er wel mee te maken dat ik zo graag over de Rode Weeshuisstraat wilde schrijven. De V&D is namelijk een warenhuis waar vrouwen van middelbare leeftijd uit Roden, Eelde, Haren, Bedum en Hoogezand maar al te graag urenlang in ronddolen. En wie mag ze dan weer ophalen met een degelijke middenklasser? Juist. Hun mannen van middelbare leeftijd.
En wie komt er nooit op het afgesproken tijdstip naar buiten om op de passagiersstoel van de degelijke middenklasser plaats te nemen? Weer juist. De vrouwen van middelbare leeftijd die urenlang – plus nog twintig extra minuutjes omdat ze net een handige pollepel of beschuitbus zien – ronddolen in de V&D. En wie zitten er dan ongeduldig, met de alarmlichten aan, in hun degelijke middenklasser op het stuur te trommelen tot dat ellendige wijf van ze eindelijk eens op komt dagen? Het wordt saai, maar: weer juist. De mannen van middelbare leeftijd.
Een genot om naar te kijken vanuit m’n klapstoel. In twee uur tijd heb ik een stuk of tien mannen van middelbare leeftijd gezien die steeds ongeduriger op het stuur gingen trommelen. Bij een stuk of wat kwam hun vrouw van middelbare leeftijd bepakt en bezakt naar buiten met allerlei rommel die de man van middelbare leeftijd totaal niet interesseren, maar wel door hem in de kofferbak gezet diende te worden. Terwijl ze dat deden begonnen hun vrouwen nog te klagen; of de auto niet nog wat dichterbij had kunnen staan, en of-ie ‘em nou echt zo dicht op die andere auto had moeten parkeren.
Slechts één man scheurde, vlak voor zijn vrouw bij de kofferbak was, met piepende banden richting de Oude Boteringestraat en liet zijn vrouw bepakt en bezakt achter in de Rode Weeshuisstraat.
Helaas is de vorige zin niet waar. Maar het zou wel eens goed zijn.