Herman den Blijker

Van alle tv-koks die op de beeldbuis te zien zijn, begrijp ik dat het minst van Herman den Blijker. Wie deze wandelende zeeleeuw ooit heeft gecast als tv-kok moet dit gedaan hebben vlak nadat hij of zij met een koekenpan op het hoofd was geslagen. En zelfs dan is het onbegrijpelijk.

Voor tv is het namelijk niet alleen het beeld belangrijk; het is ook belangrijk dat iemand te verstaan is. En laat Herman den Blijker er nu niet alleen uitzien als een zeeleeuw, maar er ook nog als ééntje klinken. Sterker nog, er zijn zeeleeuwen met wie ik beter kan communiceren. Zo sprak ik recentelijk in dierenpark Emmen nog met een exemplaar. Hij zei: ‘Die Herman…ieuw…den Blijker is totaal niet te…ieuw…verstaan. Wie hem ooit…ieuw…als tv-kok heeft gecast, moet vlak…ieuw…daarvoor wel met een koekenpan op het hoofd zijn geslagen.’

Zoals u eerder al las, ben ik het met die zeeleeuw eens. Bij RTL echter, denken ze er duidelijk anders over; om de zoveel tijd plakken ze wel weer een paar nieuwe letters achter de naam Herman, en mag hij weer een ander programma onverstaanbaar vol brabbelen. Bij Herman den Blijker heb ik altijd het idee dat hij twee dode kippen in z’n wangzakken bewaart, voor als hij op een onverwacht moment zin krijgt in een tussendoortje. Dat is natuurlijk handig, maar z’n verstaanbaarheid komt het niet ten goede.

Ook in z’n nieuwe programma, waar de letters ’s Kookeiland’ achter de naam Herman geplakt zijn, moet ik weer heel erg m’n best doen hem te verstaan. Nog meer dan bij z’n andere programma’s. Dit programma van Herman speelt zich namelijk af op één van de Nieuw-Zeelandse eilanden, en daar wonen Maori’s. Dit is een bevolkingsgroep die van allerlei voorwerpen door hun penissen jast, maar ook nogal van gekke woordjes houdt.

Gevolg is dat Herman moet zeggen dat de kandidaten vandaag een traditioneel Maori-recept met kaluapi, raruaro, dileoro en nanutaliu moeten bereiden. Uiteraard moet het geheel gegaard worden in een al even traditionele maniuatiorelau, een door middel van huari en taku-taki aan elkaar gevlechte Maori-hangoven. Dat krijgt Herman dus zonder twee verstopte dooie kippen in z’n wangzakken al niet uit z’n bek…

Sowieso is het mooi om Herman met de Maori’s bezig te zien. Ze laten hem de gekste dingen doen. Dat idee heb ik toch altijd al een beetje met die inboorlingen; volgens mij gaat de hele trukendoos open wanneer er eens een groepje blanken een kijkje komt kijken in het dorp: snel de laptops, mobieltjes en keukenmachines opruimen, en doen alsof we achterlijk zijn.

Als er dan een hele dikke kok met een tienkoppig camerateam de poorten van je dorp binnen komt rijden, is dat natuurlijk helemaal een goede gelegenheid om de boel eens even flink op stelten te zetten. Derhalve zagen we Herman dus als een soort Sumoworstelaar op de grond staan te stampen tijdens een welkomstceremonie. Dat de Maori’s hun lachen in hebben weten te houden mag een groot wonder heten.

Thuis had Herman als voice-over, want dat doet Herman om onverklaarbare redenen zelf, nog iets bij de beelden ingesproken als: ‘Hier moest ik heel hard op de grond stampen en kreeg ik een ketting met opgedroogde schapenkeutels omgehangen. Zo verjagen de Maori’s de boze geesten in mij. Daarna werd ik ritueel gewassen met het bloed van een dooie kip. Dat reinigt het aura. De kip stopte ik vervolgens in m’n wangzak’. Dit alles voorgelezen met een intonatie die nergens op lijkt.

Wat moeten de Maori’s een lol hebben gehad toen Herman en z’n camerateam het dorp weer verlieten. Het enige nadeel was dat ze het eten van Herman z’n waardeloze kandidaten op hadden moeten eten. Maar die dikke man die in slecht en onverstaanbaar Engels tegen ze had gezegd dat z’n aura inderdaad een stuk schoner voelde, zal ze wel altijd bijblijven.

24 reacties op “Herman den Blijker”