‘Afscheid nemen bestaat niet’ zong Marco Borsato. Naast een aankondiging van Marco om nog heel lang door anderen geschreven werk te blijven zingen, is het ook onzin. Afscheid nemen bestaat wel degelijk. Daag zeggen en dan weggaan is bijvoorbeeld een uitmuntende manier van afscheid nemen.
Helaas is het ook een zelden toegepaste manier van afscheid nemen. Het daag zeggen komt nog wel eens voor, al worden in plaats van ‘daag’ ook termen als ‘tot ziens’, ‘doei’ en ‘rollator’ gebezigd. De laatste met name door mensen die niet goed bij hun hoofd zijn, maar toch weg willen. Dat pleit voor ze. Mensen die niet goed bij hun hoofd zijn moeten zo vaak en zo snel mogelijk ergens weggaan. Dat is beter voor iedereen.
Deze overpeinzing terzijde schuivend, ga ik verder met het artikel dat genaamd is: afscheid nemen. Eigenlijk was die overpeinzing wel typerend. Afscheid nemen gaat namelijk ook vaak zo. Men zegt daag en begint nog eens een heel verhaal. Vandaar dat ik de vorige alinea ook begon met ‘Het daag zeggen komt nog wel eens voor…’, maar door de overpeinzing over mensen die niet goed bij hun hoofd zijn, niet toekwam aan de zin: ‘Het weggaan daarentegen is een heel ander hoofdstuk’. Gelukkig heb ik dat nu, met dank aan de derde alinea van dit artikel, recht kunnen zetten.
Vlak na die zin had ik nog allerlei zaken op willen schrijven. Dat doe ik nu alsnog, in de vierde, vijfde en zesde alinea van dit artikel. Kijk maar. Blijven we in boekentermen, dan is het uitbrengen van de afscheidsgroet zelfs niet meer dan een proloog op hetgeen allemaal nog komen gaat. Voor velen begint een gesprek op bijvoorbeeld een verjaardag pas echt als men ‘daag’ heeft gezegd.
Vlakbij de deur klinkt er dan plotseling een‘O ja,…’ . Deze ‘O ja,…’ kan door alles gevolgd worden, behalve: ‘m’n parkeergeld is op dus ik moet me haasten’. Veelal is het zelfs het belangrijkste wat ze die avond kwijt wilden.‘O ja, ik emigreer morgen naar de Pitcairn-eilanden en kom nooit meer terug’. ‘O, ja, ik ben terminaal en zal naar alle waarschijnlijkheid het eind van de week niet meer halen’. Het kan maar zo de mond verlaten van iemand die al daag heeft gezegd.
Bij deze praktijk, en ik merk dat het me zwaar valt het op te moeten schrijven, is met name één bepaald geslacht behoorlijk oververtegenwoordigd. Dat is het vrouwelijke geslacht. Voor wie er wat langer over nadenkt is het echter wel logisch. De vrouw heeft immers al vaak genoeg bewezen er nogal aparte gewoontes op na te houden. Als ik er één was, had ik u er na de volgende woorden vele voorbeelden van kunnen geven. Daag en tot ziens!