Nu ja, Thomas ging wel eens een avondje zuipen en had ook een keer drugs gebruikt. Dingen die jongens van twintig doen dus. Thomas gaf daarover een interview aan Albert Verlinde. Dat doen jongens van twintig normaal nooit. Thomas wel. Thomas denkt namelijk wel dat hij echt verslaafd was. En als je dat ‘overwonnen’ hebt, dan ga je daar heel ‘spontaan’ en ‘openhartig’ over babbelen met Albert. Met een camera erbij natuurlijk.
Daar zaten ze dan. In een kitscherig appartement ergens in de buurt van Haaksbergen. Albert en Thomas. Met z’n tweeën. Praten over de vijf biertjes die Thomas vaak dronk na een optreden in een feesttent. Ze gingen er maar het beste van maken. Albert zou bijvoorbeeld als Thomas iets zei, heel pathetisch en indringend naar Thomas kijken. Met een camera erbij natuurlijk.
Het interview zelf begon met de vraag van Albert of hij Thomas Chiel of Thomas moest noemen. Chiel is namelijk de echte naam van Thomas. Chiel Ottink. Het werd Chiel. Omdat ze nu op de bank zaten, en het niet meer drinken van vijf biertjes ook meer het verhaal van Chiel was. Ofzoiets. Eigenlijk had de kop van dit artikel dus moeten zijn: ‘Chiel Ottink dronk soms een biertje’. Maar voor zo’n verhaal komt Albert niet naar je toe. En dan is er ook geen camera bij natuurlijk.
Chiel Ottink werd daarom, een tijdje geleden alweer, een Thomas Berge. Dat is een veel betere artiestennaam. Chiel, dat klinkt voor geen meter. Vraag dat maar aan Bert van Rheenen, die u beter kent als Chiel Montagne. Tien jaar later werd het biertje dat Thomas (Chiel) wel eens dronk nog een verslaving…en tadaa…, daar is de kop waar Albert wel even voor naar Haaksbergen wil rijden. Met een camera erbij natuurlijk.
Wat volgde was een vertoning die met geen pen te beschrijven is. Lang leve de uitvinding van het toetsenbord: Chiel (Thomas) vertelde wat hij allemaal mee had gemaakt vanwege ‘de terrorist’ in hem die ervoor zorgde dat hij wel eens een biertje dronk. Volgens Thomas (Chiel) was dat ‘een mentale pijn die je je niet voor kunt stellen’, die z’n‘halve leven had verpest’.
Maar gelukkig had hij het door en trok hij aan de bel. De bel van Keith Bakker. Een bekende verslavingsdeskundige, en look-a-like van Thomas (Chiel), tenminste als die eens echt verslaafd raakt en een jaar lang heroïne gaat spuiten; dan lijken ze als twee druppels water op elkaar. Op het moment dat hij naar deze Keith ging wist Chiel (Thomas) al dat hij een heel groot probleem ging vermijden. Typisch zo’n gedachte die verslaafden wel eens hebben als ze zwetend liggen te smachten naar drank en drugs.
De behandeling bij Keith had zo’n twee weken geduurd. Twee weken lang hadden noch Chiel, noch Thomas een biertje gedronken! En nu was-ie weer gelukkig. Dat kon ook zonder al die drank. Dit alles vertelde Thomas (Chiel) aan Albert (Albert) op een bank, terwijl er ook nog shots doorheen waren gesneden van een Chiel (Thomas) die op een schommel zat te bellen en z’n hondje zat te aaien. Die shots van een ‘gelukkige’ Thomas (Chiel) konden worden gemaakt omdat er een camera bij was, natuurlijk.
Volgens mij is Chiel Ottink nu echter helemaal niet gelukkig, en is er een andere soort mentale pijn die je je niet voor kunt stellen die aan hem vreet. Die pijn heet Thomas Berge. Daar moet hij maar eens over gaan praten met iemand. Ook op een bank, maar dan een bank van iemand met een academische graad. En zonder camera’s erbij natuurlijk.
Links ziet u Thomas Berge, rechts ziet u Thomas Berge nadat hij een jaar lang heroine heeft gebruikt.
