Satékroket

Een kort bericht, maar daarom niet minder onuitstaanbaar: Duitse sterft na eten van satékroket’. Dat ligt niet aan de Duitse. Sinds de Duitsers opgehouden zijn met het vergassen van Joden, en in plaats daarvan veel bier en nog meer braadworsten zijn gaan maken, hou ik een beetje van ze. Het ligt dus aan de satékroket.

Al voordat deze kroket een Duitse van het leven beroofde, had ik moeite met ‘em. Altijd wanneer ik er eentje zogenaamd onschuldig zag liggen te zijn in z’n satékroketautomatiekvakje of in z’n satékroketverpakking, bekroop me een onbestemd gevoel. Zo van: hier gaat ooit nog een Duitse aan sterven.

En zie, nu is het zover. Het gebeurde in Medemblik. Dat zal je als Duitse toch ook niet snel antwoorden op de tijdens verjaardagen veel gestelde vraag: ‘Zeg, hoe denk jij eigenlijk dat je aan je einde komt?’. Dan zal je eerder antwoorden dat je met 200 kilometer per uur tegen de vangrail knalt op de Autobahn, of desnoods dat je stikt in een enorme schnitzel tijdens de jaarmarkt in Georgsdorf. Maar een satékroket in Medemblik….Nee, dat komt niet zo 1-2-3 bij je op.

Toch gebeurde het. Waarschijnlijk had ze de hele dag in dat leuke stoomtreintje aldaar gezeten – ik hoef u niks te vertellen over Duitsers en hun liefde voor openbaar vervoer – en had ze honger gekregen. Dat gebeurt vaker, dat je in een trein zit en opeens honger krijgt. Gelukkig kon zij eruit en een kroket halen. Dat scheelt een hoop. Normaal gesproken dan. Nu betekende het haar dood.

Per abuis trok ze geen normale kroket uit de muur, maar een satékroket – Duitsers en muren, daar hoef ik u ook niets over uit te leggen. Omdat ze allergisch was voor pinda’s werd dit het einde van de Duitse.

Maar niet het einde van dit stukje. Zo gemakkelijk komt de satékroket er niet vanaf! Daarvoor heeft hij het te bont gemaakt. En niet alleen door een onschuldige Duitse vrouw van het leven te beroven in Medemblik. De satékroket heeft meer op z’n geweten.

De satékroket is namelijk een pionierskroket. Hij heeft de weg vrijgemaakt voor allerlei soorten gekke ragout om, bedekt door een laagje paneermeel, in de hete olie te gaan liggen. Verschrikkelijk. Na de saté volgde al snel kaas. Dat is nog tot daar aan toe. Maar nu moeten we ook onze bek verbranden aan zalmkroketten, aspergekroketten, garnalenkroketten en-wat-dies-meer-zijkroketten. Dat gaat te ver.    

Een kroket hoort gevuld te worden met de ragout van een paardenlul. Een paardenlul in de mond, daar is nog nooit een Duits meisje aan gestorven.

Één reactie op “Satékroket”