Duitsland is een fijn land, laat ik daar mee beginnen. Nergens ter wereld bakken ze betere schnitzels. Nergens anders dragen ze mooiere spijkerjasjes. Nergens anders tappen ze het bier in fijnere pullen. Het is ook het land waar men het dragen van een snor tot kunst heeft verheven (wellicht met een klein dipje in de jaren ’30 en ’40).
Eens in de zoveel tijd ga ik op bezoek bij onze Oosterburen. Zonder uitzondering zijn dit fijne tripjes. Het bezoeken van een voetbalwedstrijd is in Duitsland bijvoorbeeld een verademing. Nergens in het stadion zijn mensen te vinden die om de minuut iemand voor ‘kankermongool’ uitmaken. Al was het maar omdat Duitsers niet in het Nederlands schelden.
Waarschijnlijk kun je daardoor ook normaal bier krijgen in Duitse stadions. Geen evenementenbier (ik denk niet eens dat er een Duitse vertaling voor dat woord is) in armoedig zacht plastic, maar heerlijk Duits bier in hard plastic met het handigste draagsysteem dat ik ooit heb gezien. Dat kun je wel aan Duitsers overlaten. Waar je in Nederland staat te hannesen met een slap kartonnetje met gaten erin, hebben ze in Duitsland het handvat(!) van het plastic hol gemaakt zodat je zo vier glazen in elkaar schuift.
Wanneer je niet van voetbal en de sfeer er omheen houdt, kun je ook gewoon in één van de vele Duitse biergartens een mooie pul bier gaan drinken. Geen hippe loungebanken die eigenlijk niet lekker zitten….nee, gewoon lange houten tafels met houten banken. Keurig opgesteld in rijen van vier. Nog zo’n mooie reuzekrakeling of een braadworst met een veel te klein broodje erbij en je zit gebeiteld.
Wanneer je niet van bier houdt….Tja, dan heb je niks in Duitsland te zoeken.
Tot zover mijn lofzang over het land dat zichzelf eens onbegrensde mogelijkheden had toegedacht. Want steeds als ik over die prachtige autosnelwegen naar huis jakker dan merk ik het al. Een enorme bobbel in m’n achterzak. Ongemerkt hebben er zich gedurende het tripje tientallen kleine muntjes in mijn portemonnee genesteld. Muntjes van 1 en 2 eurocent. Coupures waar wij direct bij de invoering ervan alweer afscheid namen. Duitsland niet. Hoe ze precies in m’n portemonnee belanden weet ik niet. Voor m’n gevoel reken ik zelden een braadworst af van € 1,48. Of een CD van Rex Gildo van € 7,28.