Deze bijdrage in de reeks van bedreigde diersoorten gaat over een beest dat in het Oudindisch hanti heet. Dit betekent zoveel als grote voeten. Eigenlijk grote handen, maar daarmee bedoelden ze dan z’n voeten. De eerste conclusie die we voorzichtig al kunnen trekken is dat die Oudindiërs knettergek waren. Vooral ook omdat de olifant, het dier waar we het hier over hebben, nu niet direct opvalt door z’n onevenredig grote voeten.
Er zijn andere lichaamsdelen die meer tot de verbeelding spreken. Z’n oren bijvoorbeeld. Wat een apparaten. Wat dat betreft was het Oudindische woord voor grote oren meer op z’n plaats geweest als naam voor de olifant. Nu weet ik toevallig dat het Oudindische woord voor grote oren pietervanvollenhoven is. Dus. Dat is in ieder geval weer heel iets anders dan hanti.
Toch heeft de olifant iets aan z’n lijf hangen wat nóg interessanter is dan die enorme oren van hem. Hoe lullig de Nederlandse naam er ook voor is, het is een ongelofelijk handig ding. Een wonder der techniek. Ik heb het natuurlijk over de slurf. Of zoals de Oostindiërs hem noemen: humberto. Gek, want dat is dan weer het Nederlandse woord voor lul. Het is een rare wereld.
De slurf van de olifant is trouwens zeker geen lul. Het is zelfs een heel fijn ding. Van alles voert-ie uit aan het lijf van de olifant. Hij trompettert, hij maakt de olifant bij tijd en wijle schoon door een flinke plens water in z’n gezicht te spuiten, hij pakt voedsel mee op, hij ruikt…..Wat doet die slurf eigenlijk niet?
Daarom is het ook zo jammer dat de slurf vastzit aan zo’n lul als de olifant. Want dat kunnen we wel stellen; dat de olifant een lul is. Zonder de slurf was-ie helemaal niks. Gewoon 5 ton levend slachtafval. Meer niet. Het is de slurf die dit dier nog enig cachet geeft. Laat daar geen misverstand over bestaan.
Ga maar na; het enige wat zo’n olifant doet is rondlopen over de steppe. Hij doet niks speciaals. Dat moet de slurf allemaal voor hem opknappen. De olifant is een grijze muis. Een diertje waar de olifant met z’n 5 ton ook nog eens bang voor is, zo hebben we geleerd uit allerlei wetenschappelijk verantwoorde tekenfilms.
De mannetjesolifant is ook zo nu en dan geil. Dan is er helemaal geen land met ze te bezeilen. Loopt-ie heel woest de hele dag van de ene kudde naar de andere kudde om daar vrouwtjes te bespringen. En als-ie dan klaarkomt de slurf ook nog met veel geweld dwingen om heel triomfantelijk te gaan trompetteren hè. Zo is de olifant.
Het is tekenend dat dit dier bedreigd wordt, terwijl hij eigenlijk geen natuurlijke vijanden heeft. Zelfs de koning van de jungle, de leeuw, is vanwege de grootte van de olifant bang voor hem. Slechts de mens zouden we kunnen bestempelen als een vijand. De mens heeft het voornamelijk gemunt op één onderdeel van de olifant. Gek genoeg is dat niet de slurf. Nee, de mensen hebben liever een stel slagtanden aan de muur hangen dan die prachtige slurf. Onbegrijpelijk.
Net zoals het onbegrijpelijk is dat het beest dat kan bogen op 5 ton lichaamsgewicht én zo’n prachtige hightech slurf zich het leven haast onmogelijk laat maken door zo’n mislukt experiment als de mens. Dan verdien je het om uit te sterven. Het is te hopen dat de slurf dit op een gegeven moment ook inziet, zich afscheidt van de olifant en een ander dier uitzoekt om onder te gaan hangen. De gnoe ofzo. Die verdient het echt.