Recensenten doen maar wat. Ze blinken uit in het schrijven van nietszeggende stukjes met veel bijvoeglijke naamwoorden en vergezochte associaties waarmee ze de lezer hun mening door de strot willen duwen. Daarom zullen we op onuitstaanbaar.nl van tijd tot tijd een recensie gaan recenseren.
Lady Gaga, de vrouw die geen bodyguards als klerenkasten heeft maar daadwerkelijk met twee kledingkasten over straat gaat, gaf vorige week een concert in het Gelredome. Over die verkleedpartij met beats verschenen verschillende lovende recensies. Het zal dus wel verschrikkelijk zijn geweest. Dat vond Robert van Gijssel van de Volkskrant ook van een concert dat Lady Gaga vorig jaar gaf in de Melkweg. In plaats van het bij ‘verkleedpartij met beats’ te houden schreef hij er een heel verhaal over.
Dat verhaal begint met een soort sfeerimpressie die geen flikker te maken heeft met het optreden. Je ziet het wel vaker in recensies; de boel moet worden opgeleukt. Terwijl het feit dat voor het concert de ene vent de andere vent op z’n bek sloeg niks te maken heeft met de artistieke prestaties van mevrouw Gaga. Het is opvulling. Die Volkskrant moet ook vol hè.
Door deze Robert in dienst te nemen lukt dat in ieder geval wel, want nog voordat Lady Gaga goed en wel op het podium staat doet ze al ‘Japans manga-achtig en eng, met driedubbel aangebrachte nepwimpers in een schokkerige handycamfilm’ aan. Voor onuitstaanbaar.nl verzin ik ook een hoop onzin, maar zo bont heb ik het nog nooit gemaakt. En dan is deze vent dus bezig een concert te recenseren en niet een site aan het bouwen die zich voornamelijk met onzin bezighoudt.
Inmiddels is Lady Gaga aan het zingen geslagen in de recensie van Robert. Hij vindt dat haar eerste nummer wordt uitgevoerd in ‘enigszins logge synthpop met boinkende baslijnen’. Boinkende. Dat is niet eens een woord. Voorlopig vind ik dat de recensie van Robert is geschreven in langdradige zinnen met frappie-glakkende woorden. Dat het even duidelijk is.
Gaga boinkt nog een uur door in het stukje van Robert en dan is het concert alweer ten einde. Het moment voor Robert om zich van een typisch onuitstaanbaar recensententrucje te bedienen: z’n eigen gedachten projecteren op een hele groep. Robert schrijft namelijk ‘En als om even na elven die hele volle Melkweg in één beweging leegstroomt en het Gaga-publiek op het Leidseplein zuurstof staat in te nemen, zie je de collectieve gedachte boven de hoofden hangen: wat hebben we nu eigenlijk gezien?’
Dikzak Robert is wat achter adem en vraagt zich af wat hij nu eigenlijk heeft gezien (op zich al geen goede gedachte voor een recensent) en bepaalt vervolgens maar dat er een collectieve gedachte boven een zuurstof innemend Gaga-publiek hangt. Robert is naast recensent ook nog nieuwe Uri Geller en kan gedachtelezen. Collectief nog wel. Ik ben benieuwd hoe groot het vraagteken, dat daar boven het Leidseplein hing, precies was. En hoe zo’n enorm ding in de lucht blijft? Misschien wel met behulp van 12 Zeppelins? Maar ja, daar hoor je Robert weer niet over.
Nee, die schrijft nog dat hij het zingen van een nummer met één naaldhak op de pianokruk en het andere been gestrekt naar achteren, gedoe om niets vindt. Precies de kwalificatie die ik aan de recensie van Robert mee wil geven: gedoe om niets. Twee Timofeeffen!
