Recensenten doen maar wat. Ze blinken uit in het schrijven van nietszeggende stukjes met veel bijvoeglijke naamwoorden en vergezochte associaties waarmee ze de lezer hun mening door de strot willen duwen. Daarom zullen we op onuitstaanbaar.nl van tijd tot tijd een recensie gaan recenseren.
Vandaag is het de beurt aan Meike Kleemans van de muzieksite Kindamuzik.net. Zij schreef deze recensie over het album Ocean Eyes van Owl City, een muziekproject van een Amerikaanse vent die in de kelder van z’n vader en moeder wat met z’n computer heeft zitten kutten en daarna de boel maar eens op MySpace heeft gezet. Het gevolg was een wereldhit: Fireflies.
Nadat Meike eerst de halve recensie nodig heeft om te schrijven wat ik hierboven in twee zinnen beschrijf – dat Owl City bekend is van MySpace (het kan dus eigenlijk nog korter) – begint ze in alinea drie met het beschrijven van de muziek die Meneer de Uil uit z’n computer heeft getoverd. Recensenten beginnen hun recensie vaak met de muziek in een genre onder te brengen. Dat schijnt belangrijk te zijn. In dit geval moeten we het volgens Meike zoeken ‘in de hoek van de elektronica, synthpop en disco’. Ze weet het dus eigenlijk ook niet helemaal.
Vooral omdat ze even later zegt dat de nummers erg poppy klinken. Goed, we zijn eruit; het is dus popmuziek. Mooi. Dat heeft Meike uiteindelijk zo geconcludeerd omdat Meneer de Uil al z’n nummers door een vocoder zingt. Typisch iets voor popmuziek. Helemaal als er dan ook nog eens ‘grappige elektronische geluidjes’ opduiken in de liedjes. Dan ontkom je er gewoon niet meer aan het predikaat poppy mee te geven aan de muziek. Dat heeft Meike heel goed gezien.
Ik zie Meike overigens al gierend van het lachen op de bank liggen nadat ze de eerste ‘grappige elektronische geluidjes’ uit haar speakers hoorde komen. En dan toch nog de tegenwoordigheid van geest opbrengen om te onthouden dat de muziek daardoor ineens wel heel erg poppy klonk; uiteraard in combinatie met de vocoder. Dan ben je wat mij betreft een hele grote recensent!
Niet alleen van muziek in een hokje duwen heeft Meike kaas gegeten. Ook voor de teksten van Meneer de Uil heeft ze wel een passende kwalificatie. Die geven de cd een zomers tintje. Omdat ze over de zee gaan. En dan is het dus zomers. Logisch.
Daarna is het gedaan met de wat meer objectief bedoelde beschrijvingen van hoe de cd klinkt en waaraan die gekke Meike dan allemaal moet denken. Het is tijd voor wat waardeoordelen. Zo blijkt de vocoder, die er eerst nog voor zorgde dat de muziek zo poppy klonk, er nu ineens voor te zorgen dat de cd wat statisch overkomt. Een mooie omschrijving in een recensie, het woord statisch. Ik gebruik het zelf ook altijd recensies schrijf over ballonnen en roltrappen.
Verder vindt ze de cd nog vluchtig en snel oplosbaar. Waar Meike de cd in op heeft geprobeerd te lossen is niet bekend. Maar ik zie zo voor me dat ze, na uitgelachen te zijn om de grappige elektronische geluidjes, de cd in een grote bak met zoutzuur heeft gegooid.
Vanwege dat beeld, en de onnavolgbare gedachtekronkel die Meike de zee uitsluitend in verband doet brengen met de zomer, krijgt deze recensie van ons twee van de tien Timofeeffen.
