Gordon is sinds kort mijn huishoudster. Het bevalt prima. Hij maakt voor zijn doen zelfs vrij weinig flauwe homograppen; alleen wanneer-ie aan het stofzuigen is kan hij ze natuurlijk niet achterwege laten. Maar dat maakt niet uit, want dan brult diezelfde stofzuiger wel over z’n grap en het onvermijdelijke gieren erna heen.
Hoe ik Gordon zover heb gekregen dat hij mijn huis schoon ging maken, zal ik hier eens even uit de doeken doen, want daar lag – al zeg ik het zelf – een vrij geniale ingeving mijnerzijds aan ten grondslag. Het had allemaal te maken met een simpele handtekening.
Handtekeningen zijn vaak onleesbare krabbels die een kleuter nog geen voldoende op zou leveren tijdens het dagelijkse tekenuurtje. Toch wordt er op de één of andere manier nogal wat waarde aan gehecht. Door caissières bijvoorbeeld. Die vragen soms ook om een handtekening.
Wanneer je een geldbedrag bijpint, moet je daarna altijd een handtekening zetten op de kassabon, als bewijs dat het bijgepinde bedrag ook daadwerkelijk is uitgekeerd. Wat voor handtekening het is, maakt niet uit. Ik heb die bonnetjes al ondertekend met ‘Adolf Hitler’, ‘Napoleon Bonaparte’ en ‘Albert Heijn’. Één keer had ik echt een jolige bui en heb ik ondertekend met ‘Saskia, het kassameisje’. Dat had ik op haar naambordje zien staan.
Niet alleen caissières hechten waarde aan handtekeningen, ook gewone stervelingen doen dat. Maar dan van Bekende Nederlanders. Het schijnt nogal wat te zijn om zo’n verzameling van streepjes en krulletjes die een naam moeten voorstellen, in je bezit te hebben. Je douwt zo’n BN’er gewoon een viltje of een kladblok in z’n handen en hij/zij ondertekent het wel. Zelfs buiken van te dikke bakvissen voorzien ze van een krabbel.
Hier komt mijn geniale ingeving om de hoek kijken. Want als die BN’ers maar zo, zonder goed te kijken, overal een handtekening opzetten, dan toch ook wel op mijn papiertje. Mijn papiertje was in dit geval een contract waarbij ze zich voor onbepaalde tijd zouden verplichten mijn huishoudster te worden. En ja hoor, de eerste de beste Gordon die ik het papiertje onder z’n neus schoof, tekende.
Eerst moest onze gezellige blonde krullenbol er nog hard om lachen, maar een tijdje later stond-ie toch echt met een mop mijn vloer te dweilen. Hij keek in aanvang wel wat chagrijnig, dus ik vroeg of-ie dit soms geen goeie mop vond. Zo’n woordgrapje kon hij natuurlijk wel waarderen en sindsdien verloopt onze samenwerking letterlijk en figuurlijk vlekkeloos. Ik flikker dingen op de grond en hij ruimt het weer op. Kan niet beter. ’s Avonds zet ik mijn Gordon gewoon in de bezemkast en ’s ochtends komt-ie er zelf wel weer uit. Dat kun je wel aan hem overlaten.
Binnenkort hoop ik ook Robin van Persie op deze manier te strikken. Hem zal ik de hele dag een balletje laten hooghouden in de woonkamer. Ga ik lekker op de bank zitten kijken. Eens in de zoveel tijd mag hij de bal dan ook tegen die dikke kop van Gordon aanschieten. Dat wordt genieten.